کیوان فیضی نیم چه کارگردان، بازیگر، گرافیست

بک تو بلک رو دیدم / جدا از اینکه یک مونولوگ مینیمال درست و حسابی ست.
جدا از اینکه (علی الخصوص اینبار) بازیِ سجاد افشاریان ( بیان و بدن ) پر از ریزه کاریِ جذابه.
جدا از فضاسازیِ عالی صدا ها و نور و اتمسفر / جدا از موسیقی عالیِ نرگس جاجرمی.
یک پایانِ درست و تفکر برانگیز و باشکوه دارد.
چیزی ترسناک تر از مواجهه ی انسان با خودش نیست (با خودِ خودت)
ده دقیقه ی سیاهِ بک تو بلک باشکوه ست. سخته "در سکوت" باشکوه بودن ولی هست!
ده دقیقه سکوتِ سیاهِ خروارِ جمعیت سالن تجربه ی بی نظیری ست، تجربه ش کنید.