اینی که میپرسم صرفاً یه سواله؛ قصد مخالفت ندارم.
نمیشه از یه خاطره‌ی جمعی تلخ کمدی ساخت؟ چه سنمون قد بده چه نده، تمام چیزی که از جنگ برامون باقی مونده سیاهیه؟
و سوال بعدیم اینه که به نظرتون کدوم تصویر واقعی‌تره؟ این که در یه جمع مثلاً بیست نفره، دو نفر کسی که لکنت داره رو، با بدجنسی و برای دست پیش گرفتن، مسخره کنن یا این که همه سراپا برای خودش و معلولیتش احترام قائل باشن؟ پیام مثبت و شاید آموزنده سر جاش؛ اما اگه این پیام در یک فضای اغراق‌آمیز و بیش از حد متمدن منتقل بشه آیا باورپذیره؟

میدونم که مخاطب سوالتون نبودم اما در مورد سوال اولتون یکی از بهترین فیلم‌های کمدی‌ هالیوودی که دیدم (بعضی‌ها داغشو دوست دارن) شروع اتفاقات این فیلم بر اساس کشتار روز سنت ولنتاینه که تو این اتفاق ۷ نفر توسط ۴ مهاجم ناشناس کشته شدند

نازنین جان قطعا میشه حتی از یه موضوع تلخ، کمدی ساخت.
جواب من در مورد هر دو سوالتون اینه که به نظر من کمدی تو این کار در نیومده بود؛
چه در مورد بحث جنگ و پناهگاه. چه در مورد مشکل تکلم یک شخص.
قطعا این نظر من هست و حتی در سانسی که ما به تماشای تئاتر نشستیم دوست عزیزی بودند که به همه صحنه ها با شدت میخندیدن.
ولی خب این که یک (یا چند) نفر توی یک سالن به یک شوخی بخندن با این که کل سالن از خنده منفجر بشه یه مقدار فرق داره.