دیالوگ ماندگار از شب های روشن

درشهریم که با تو برایم غریب نیست . اما دیشب را باز بی تو ، در غربت گذراندم .سهم من از عشق گوشه سرد و تاریکی از این دنیاست که با یاد تو گرم مانده است. کاری کن که باور کنم انتظار خود عشق است. من از مردم همین شهرم. همهء آدمای این شهرم دوست دارم . چون تقریبا هیچ کدومشونو نمیشناسم . از آدم های بزرگ مجسمه ساختیم و دورش نرده کشیدیم ، اگر کسی حرفهای مجسمه هارو باورکنه، باید بین خودشو مردم نرده بکشه!من این حرف هارو باور کردم، اصلا باور کردنی، هست؟توانا بود هر که دانا بود،واقعا ؟؟ من با همه غریبم ، با مجسمه ی آدمها،با آدمهای مجسمه .


آدم ها از دور دوست داشتنی ترند ٬ شایدم خیالاتیمو میترسم با پیدا کردن دوست مجبور بشم . از خیالبافی دست بردارم اما اگر دو نفر به قیمت دوستی مجبور بشن تا اخر عمر بهم دیگه،دروغ بگن بهتره که در تنهایی بشیننو به چیز هایی فکر کنن که دوست دارن . روز ها فکر کردن فایده نداره. صدا و نور و شلوغی مزاحم خیالبافی آدمه .


باید صبر کرد تا شب بشه...

ما به هر که رسیدیم لبخند زدیم
و افسوس کسی از زخمهای ما سراغی نگرفت
اگر هم سراغی گرفتند با یک کلمه جوابمان را دادند
مهم نیست ، حل می شود ...!

در عمیق ترین نقطه ی دریا

غرق شده ام

و از آن پایین

تو را می بینم که مثل شهابی

از آسمانم عبور می کنی

و من هر چه بیشتر آرزویت می کنم

بیشتر غرق می شوم

می خواهم برگردم به روزهای کودکی

آن زمان ها که،

پدر تنها قهرمان بود

عشق تنها در آغوش مادر خلاصه می شد

بالاترین نقطه زمین شانه های پدر بود

بدترین دشمنانم ،خواهر و برادرهای خودم بودند

تنها دردم، زانوهای زخمی ام بودند

تنها چیزی که می شکست، اسباب بازی هایم بود

و معنای خداحافظ تا فردا بود


حسین پناهی

گاه آدمی در بیست سالگی می میرد ولی در هفتاد سالگی به خاک
سپرده می شود.

سلام ، زمان اجرا در ماه رمضان تغییری نمیکنه؟