امشب ولپن را دیدم
و از ان همه استقبال سال 90 و پیشنهاد تیوال تعجب کردم.
تا اونجا که متوجه شدم بازیگرا نسبت به کار سال 90 تغییر زیادی کردن، به هر حال بازی ها خوب و قابل قبول بود، اما شاخص و فوق العاده نبود. شاید چون تازه اجرای شب دوم بود هنوز به اوج نرسیده باشن.
ضرباهنگ کار خیلی بالاست و ولپن حق دارد در وسط نمایش به نفس بیافتد. این سرعت بالا هم خوب است و هم بد. اخر نمایش باورتان نمیشود که نمایش به همین زودی تمام شده است و باید سالن را ترک کنید. در هر حال خیر خوب این است که قطعا از نمایش خسته نخواهید شد.
میزانسن و کارگردانی کار فوق العاده است و استفاده از یک دیوار سفید به عنوان تنها دکور و اکسسوار در صحنه خلاقانه و جسورانه است. این ایده بکر قطعا نقطه قوت و تمایز نمایش است.
در مقابل متن نمایش فوق العاده نیست، وحتی گاهی گیج کننده و غیر منطقی است. دیالوگ ها شاخص نیستند و به علاوه در ابتدای نمایش "نانو" به خوبی ارتباط بین تماشاگر و نمایش را برقرار نمیکند و البته این اشکال متن است نه راوی. (این عدم ارتباط تا لحظات پایانی نمایش برقرار است!)
شوخی های نمایش هم سطحی و ازار دهنده بود.
در مجموع ولپن فقط و فقط به خاطر ایده جالب استفاده از آن دیوار سفید به یک بار دیدن می ارزید.

یک کار موزیکال خیلی زیبا،
اقای حاتمی خسته نباشید، کار عالی از اب درامده بود، به خصوص نقش ایکار با اجرای خودتون.
امیر کاوه آهنین جان عالی بود، سینا رازانی هم همینطور.