آنقدر زمین خورده ام که بدانم
برای برخاستن
نه دستی از برون
که همتی از درون
لازم است
حالا اما
نمی خواهم برخیزم
می خواهم اندکی بیاسایم
فردا
برمی خیزم
وقتی که فهمیده باشم چرا
زمین خورده ام


از: ...

در سکوت نیمه شب پشت میز تحریرم نشسته ام . کتابی را به دست گرفته و می خوانم .

ناگهان نگاهم می افتد به لیوان کریستالی که همین چند دقیقه پیش از شربت و تکه های یخ پر بود ...

حس غریبی در وجودم بوجود می آید ...


تا به حال این چنین به چیزی دقت نکرده بودم ...

گویا یک آن از تمام افکارم جدا شدم...

از دقتی که به لیوان و تکه های یخ می کنم ... دیدن ادامه ›› متعجبم !...

به خود می آیم ...

پشت لیوان جامدادی را می بینم که درونش تعداد زیادی خودکار و مداد قرار دارد . خودکاری آبی رنگ میان آن همه خود نمایی می کند .
آن را بر میدارم ...

کاغذی کاهی از قفسه ی سمت چپم بیرون میکشم

نمی خواهم این لحظه ی ناب را از دست بدهم ...

همین ها را می نویسم ...





این روزها خالیم از این به خود آمدن ها ...


از: رضا جولانی

زندگــــــی همان " چیـزیست " که برایت اتفـــــــاق می‌افـتد
درست همان وقتـی که داری برای " چیز "دیگری برنامه ریزی میکنی...!!


از: ...

همه از نبودن تو و یلدا بودن آن شب ها صحبت می کنند ... ولی من می خواهم شبی که تو هستی یلدا باشد ...

از: رضا جولانی

خط میکشم رو دیوار همیشه روزی یک بار

توام شبه من باش حسابتو نگه دار ...

از: ترانه ی چوب خط سیاوش قمیشی . . .

تو نامحدودی...
پس نامحدود ببین...
و نامحدود بیندیش...
توان تو محدود به حدودی است
که خود ساخته ای...
.
.
.
تفکر رسیدن به بن بست را باید از بن بست


از: ...

من از صدای گریه ی تو به غربت بارون رسیدم ... تو چشات باغ بارون زده دیدم ...
...





از: ترانه ی باغ بارون زده : سیاوش قمیشی

.... چقدر آینه تاریک است

چقدر گم شده بودم

چقدر بی حاصل

چقدر باور باران مرا نباریده است

چقدر دور شده ام از اشاره ی خورشید

چقدر وسعت یک خانه کوچکم کرده است

من از کدام جهت رو به نیستی رفتم ؟

کجا تمام شدم از عبور نیلوفر ... دیدن ادامه ›› ؟

کجا شکفتن دل آخرین نفس را زد ؟

چراغ در کف من بود؟!

چگونه سرعت ماشین مرا زمن دزدید؟

چگونه هیچ نگفتم؟!!!

چگونه تن دادم؟!!

چقدر شیوه ی خواهش مچاله ام کرده است

چقدر فاصله دارم من از شکوه درخت و رد پای من از سمت باغ پیدا نیست

و چشمان من از اضطراب گنجشکان چقدر فاصله دارد

چقدر بیگانه است

همیشه عاطفه میترسید

چقدر سفره ی تزویر رنگ در رنگ است

چگونه دل بستم؟

چگونه هیچ نگفتم؟

چگونه پیوستم؟

و اهل آبادی هنوز سفره اشان ساده است

و اهل آبادی همیشه مثل درختند

به غیر سبز نمیگویند

مدام میبخشند

و اهل آبادی هنوز میدانند چقدر بذر کبوتر هست چگونه باید کاشت

چه سوگواری تلخی

چقدر خالیم از سبز

پرنده با من نیست

چقدر خالیم از امتداد زیبایی

چقدر خالیم از درد اهل آبادی

چراغ در کف من بود

چگونه روشنی راه را نفهمیدم ؟!....




از: منتخبی از دکلمه ی زیبای خسرو شکیبایی