این نمایش به دلم نشست. هم بازی بازیگران و طراحی هم صحنه نمایش. البته من تخصصی در این دو مورد ندارم.
این نمایش زندگی روزمره ماست. تصمیماتی که میگیریم و عواقب این تصمیمات.
نمیشود بنای یک رابطه یا شراکت را بر بی صداقتی و بی اخلاقی گذاشت و بر اساس اخلاق به آن پایبند بود.
یا اینکه در رابطه با خودمان متفاوت از رابطمان با دیگران عمل کنیم. دادن رشوه و خریدن دیگران و انتظار صداقت و رفاقت داشتن از شریکمان.
در حین اجرای نمایش خودم را جای شخصیتهای نمایش قرار دادم. فکر کردم یا باید زودتر صحنه را ترک می کردم و یا این روند مخرب را متوقف می کردم. نظر شما ( سایر بینندگان) چیه؟شما بودید چکار می کردید؟
به نظر من این نمایش زندگی خود ماست . از آقای تجنگی و دوستانشان که باعث شدند یهکم به فکر فرو برم تشکر میکنم.
منتظر کارهای بعدی شما هستم.