توجه: خطر لوث شدن.
بهترین فیلم فارسی بود که تا به حال دیدم اولین فیلم فارسی بود که واقعا در عین خنده من رو به تعمق وا می داشت. به نظرم داستان فیلم منحصر به زمانی که به آن نسبت داده شده نیست و داستان امروز جامعه ی ماست، جامعه ای که هر روز بیش از پیش به سمت بی هویتی حرکت می کنه و جامعه ای که توانایی مقاومت کردن را از دست داده و منفعلانه در حال تاثیر پذیری از جوامع مدرن است.
ارژنگ صنوبر(رضا عطاران) و رویا(مهناز افشار) محصول این جامعه هستند، مردانی و زنانی که با شو ها و پارتی ها و موسیقی های جوامع مدرن بزرگ شدن و درباره ی حواشی آنها همه چیز می دانند، اما از داخل پوک هستند و هویتی ندارند.
ارژنگ صنوبر، جوانی است که فرهنگ مدرن همه چیزش را از او دزدیده، حتی خودش را از خودش و تنها چیزی که برای او مانده امید است امید به اینکه روزی همه مانند او به ماهیت دزد این فرهنگ پی ببرند و از آن بگریزند.
این فیلم را دوست دارم چون تصویر ترسناک فرهنگی آینده جامعه ی ما رو در مقابل چشممون قرار میده و به من این امید رو میده که بیدار شیم

تا حالا این اینقدر توهین به شخصیت مرد رو در یک جا نشنیده بودم، بازی مهتاب نصیرپور عزیز رو تحسین می کنم اما می دونم بدون شک ضد مردترین عنصر این نمایش خود ایشون بود.
نمایش جالبی بود اما من خوشم نیومد چون نمی تونم با شوخی های کوچه خیابونی و سخیف ارتباط برقرار کنم، اما قطعا می تونه برای کسایی که دهه ی سی تا شصت رو درک کردن جذاب و خاطره انگیز باشه.