نمایش خوبی بود. پسر پنج ساله‌م نمایش را دوست داشت.
بازیگر-عروسک‌گردان مرد (آقای انصافی)، بسیار پر انرژی و جذاب بازی کرد.
دکور ساده و قشنگی هم داشت.

کاش بعضی از پدر و مادرها، مراعات دیگر بیننده‌ها و بازیگراها را بیشتر بکنند.

شش جوجه کلاغ و یک روباه جناب غریب‌پور را، در دهه‌ی شصت دیده بودم و از خاطرات شیرین کودکی‌ام است. با همین نگاه و انتظار پسر پنج ساله.ام را به دیدن این نمایش بردم.
راستش انتظار خودم، که ناخودآگاه با آن نمایش مقایسه می‌کردم، برآورده نشد. ولی پسرم نمایش را دوست داشت و لذت برد.
گروه هم اجرای تمیز و پر انرژی‌ای داشتند. دیدن این نمایش را به دیگران هم پیشنهاد می‌کنم.
البته اون دور و بر جای پارک به سختی گیر میاد.

نمایش خوبی بود. آقای قاصدزاده و خانم کوشش خیلی پر انرژی بازی کردند.
یک نمایش دیگه هم از این گروه دیده‌ام و اونجا هم آقای قاصدزاده که نویسنده و کارگردان و بازیگر است را خیلی پر انرژی و اکتیو دیدم. ارتباط خوبی هم را تماشاگران برقرار می‌کند.
بچه‌ها هم جذب نمایش شده بودند و از صدای جیغ و دادشون معلوم بود حواس‌شون به نمایش است.

تلفن: ۸۸۹۶۶۱۱۹ - ۸۸۹۸۰۷۲۱ (ساعت پاسخگویی از ۸ تا ۱۶)

چرا تلفن‌ها را پاسخ نمی‌دید؟!

در مورد نمایش فقط همین را می‌گم که زمانش می‌تونست کوتاه‌تر باشه.
نکاتی را عرض کنم فارغ از کیفیت خود نمایش:
۱. سالن تهویه‌ی مناسب نداره، و اصلا مناسب حضور این تعداد تماشاگر نیست. تازه امروز با اینکه بیرون هوا خنک بود، توی سالن گرما بیداد می‌کرد.
۲. آدرس فرهنگسرای خانواده که روی بلیط نوشته شده غلط است!
نوشته شده خ بیست و یکم اسدآبادی (یوسف‌آباد). در صورتی که این فرهنگسرا، توی پارک شفق است که از خیابان بیست و یکم هم راه داره، ولی توی این خیابان نیست!
۳. از خدا که پنهون نیست، از شما چه پنهان، کافه‌ی زیر سالن نمایش باحال‌تر از نمایش بود. چند تا از هنرمندهای قدیمی هم بودن و ...

نمایش سوژه‌ی خوبی داره، بازیگرها هم خوب بودن.
ولی پسر چهار و نیم ساله‌ی‌ من از میانه‌ی نمایش کلافه شد و می‌گفت بریم. (البته به گمانم هوای گرم و بدون اکسیژن سالن بی‌تاثیر نبود).

مسئوال گرامی سالن، کاش یکی دو بار یکی از نمایش‌ها را بنشینی توی سالن تا متوجه غیرقابل تحمل بودن هوای توی سالن بشی. در شرایط عادی هم تهویه‌ی سالن بوستان جوابگوی اون ظرفیت نیست، وای به این که تهویه کار هم نکنه!
شرایط ویروسی هم که بماند.
کیفیت صدا هم خوب و واضح نبود. فقط بلند بود.
حیفه زحمت‌های یک گروه تحت تاثیر چنین مسائلی قرار بگیره.

یک آقای تنومند با یک مشما پر از پفک و چیپس با طعم‌های مختلف در آغوش، از پیش از شروع نمایش تا پس از پایان آن مشغول خوردن بود و اجازه نداد ما درست و حسابی نمایش را ببینیم.

به نظرم همان‌طور که پیش از نمایش تاکید شد کسی عکس و فیلم نگیره، کاش گوشزد می‌شد کسی در طول نمایش خوراکی پر سرو صدا هم نخوره.
پدر و مادر گرامی! اگه چهل دقیقه چیپس و پفک نخوری، گمون می‌کنم دچار سوءهاضمه بشی.

۱. از آقایی که بلیط‌ها را چک کردند و پیش از ورود به سالن، با لحنی دوستانه ولی قاطع از همه خواستند خوراکی‌‌ها را کنار بگذارند ممنونم (بعداً فهمیدم دستیار کارگردان هم هستند).
۲. بازیگر آن‌قدر خوب بازی کرد که منِ بزرگسال هم جذب داستان شدم. (البته اولویت پسر ۴.۵ ساله‌ام بودم، که خوشبختانه از نمایش خوشش آمد).
۳. خوشبختانه تماشاگرها ساکت بودند، صدای نمایش هم خوب، به‌اندازه و واضح بود.
۴. به گمانم اگر یک سن برای سالن ساخته بشه بهتره. بچه‌های ردیف‌های پشتی نمی‌توانند ببینند.
۵. رفتار مهربانانه، صادقانه، و بی‌تکلف خانم مهدی‌خواه (بازیگر و کارگردان) با بچه‌ها، جای سپاس داره.
۶. دقت، ظرافت و خلاقیتی که در ساخت لباس و دکور به کار رفته بود جالب بود. بازیگر هم با استادی و مهارت از این امکانات ساده، ولی جذاب، بهترین استفاده را می‌کرد.

نمایش خوبی بود. دکور و عروسک‌های بانمکی داشت. عروسک‌گردون‌ها با دقت و پرانرژی بودن.
لهجه‌ی پاچستانی طوری بود که من بعضی از حرف‌هاشون را نمی‌فهمیدم! کمی هم صدای بلندگوها برای اون فضا بلند بود.

روی‌هم‌رفته دیدنش را برای بچه‌های سه تا حدود هفت سال پیشنهاد می‌کنم.

چون داستان های این نمایش برای بچه ها گوش آشناست و به شکل های مختلف شنیدن و دیدن، راحت تر جذب نمایش می شن.
دکور و لباس ها بانمک بودند، ولی بازی ها (به جز عمو قصه گو) خام و (با احترام) کمی تازه کارانه به نظر می رسید. روی هم رفته به نظرم خام اومد.