«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواریاست برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفتوگو درباره زمینههای علاقهمندی مشترک، خبررسانی برنامههای جالب به همدیگر و پیشنهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال
به سیستم وارد شوید
بر اساس یک ضرب المثل ژاپنی: "زنبورهای عسل افراد ناراحت و غمگین را نیش میزنند."
نمایش جالبی بود، ابعاد روانشناسی و احساسی و مسئله عمیق تنهایی را در انسانها را به چالش می کشد؛ به طوریکه تماشاچی با قسمت هایی از نمایش همزاد پنداری میکند.
نمایش کشش جالبی دارد و تماشاچی را درگیر قصه و فضای آن میکند.
بازیگران به خوبی نقش های خود را ایفا میکنند بخصوص آقای احمد ساعتچیان که بازی شون فوق العاده بود.
و به نظرم دیدن این نمایش خالی از لطف نیست.
بسیار نمایش زیبا بی ریا و بی آلایشی بود و نمایشی بود که تماشاچی را به تفکر و تجزیه و تحلیل دعوت می کرد.
نکته ی جالب و خلاقانه نمایش در اینجاست که هر فردی با دیدگاه و برداشت متفاوت خودش نمایش را تماشا و قضاوت می کند و این به نوبه ی خود جالب و عالی می باشد.
تماشای آن بسیار زیاد پیشنهاد می شود.
نمایش بامزه ای بود و دارای قسمت هایی بود که دیدن نمایش برای مخاطبان کسل کننده نشود و دارای یه تم روانشناسی با درون مایه ی عمیق بود و در روند نمایش مهارت ها و آموزش هایی رو به کودکان و به ویژه نوجوانان در ارتباط و نوع رفتار با عده ای از دوستانشان که دچار مشکلی هستند میدهد به نظر من بسیار کاربردی و مفید است برای کودکان و نوجوانان.
بسیار نمایش مبهمی بود آدم اصلا نمیتونه متوجه بشه که داستان از چه قراره ؟!
از آقای افشاریان بعیده بود با سابقه ی کاری شون ولی خب شاید این مدل نمایش ساختن ها به نوعی سبک ایشون باشه!!
اما خب فارغ از نقد باید گفت که ایده های نوآورانه ها توی کار بود که توی نمایشای دیگه دیده نمیشه ازجمله نقد درباره ی استفاده امروزه ی مردم از فضای مجازی و ارتباط با مخاطبان و ... که کار رو جالب کرده بود و از کسل کننده بودن آن کم کرده بود.
نمایش خوبی بود که در کنار سرگرم کننده بودن یه پیام و یه آموزش به تماشاگران داشت و به خصوص برای بچه ها که اگه خواهر یا برادر و یا دوستانشون دچار این نوع اختلال هستند بدونن که چطور باید با اونها رفتار کنند و نباید از اونها بیزار باشند و دوری کنند.
اصلا تئاتر خوب و جالبی نبود و گریم و لباس بازیگراشون هم یه جور وحشتناک و ترسناک بود
در کل از یه کار دانشجویی هم خیلی خیلی ضعیف تر بود و اصلا پیشنهاد نمیشه
نمایش بدی نبود اما ضعف ها و کاستی هایی هم داشت از جمله مصنوعی بازی کردن بازیگر نقش ریدموند و اینکه بازیگران با طرز بازی کردنشان نتوانستند موضوع نمایش را به طور کامل به تماشاچی منعقد کنند و همچنین اصلا معلوم نشد که پایان نمایش چه طور می شود، نمایش با یک پایان مبهم تمام می شود و تماشاچی با یک ابهام بزرگ از سالن بیرون می رود.