با خوندن کامنت هاى دوستان، با گارد به تماشاى نمایش نشستم و انتهاى نمایش با چشمان خیس سالن رو ترک کردم. اشک ریختن همیشه دلیلی بر خوب بودن کار نیست... اما همراه شدنم با نمایش، با توجه به گاردى که داشتم براى خودم جالب بود.
نمایشى شریف در ژانر دفاع مقدس و متفاوت از انچه که نسبت به آن گارد داشتم.
از نقدهایى که خوندم،منطبق نبودن بازى بازیگر در نقش خلبان فرسیابى(که بعد از تماشاى کار علاقمند شدم که راجع به ایشان و این حادثه بخوانم) با ذهنیات همه ما از خلبان هاى دوره دیده در امریکا و قبل از انقلاب بود که توى این نمایش اتفاقا نکته مثبتى به حساب میاد. شخصیت نمایش، یک خلبان ساختگی نیست.او «خلبان فرسیابی‌»ست. شخصیتى حقیقى که مصاحبه هایش موجود است.
دیدن نقاط و احساسات پنهان این خلبان از جمله ترس که از احساسات اولیه و بدیهى انسانى است(حتى از باتلاق،از جانوران مرداب و...) اتفاقا براى من نه تنها جذاب بود، که دلیل همراه شدنم با نمایش شد،‌اگر نه همه ما خلبان ها و رزمنده هایى که دست نیافتنى اند و بى گره و ضعف و در صدا و سیما خاطرات بازگو میکنند رو دیدیم. با توجه به دور باطلى که خلبان فرسیابى(که نمونه اى از خلبانان و سایر افراد درگیر با جنگ است که رسانه امروز اجازه تنفس به انها را نمی‌دهد و تیغ سانسور بر رگ حقیقت می‌کشد و غم انگیزتر از آن عدم شناخت ما از هویت و موجودیت این عزیزان است) در آن افتاده، تنهایى این فرد بسیار زیاد غم انگیز بود. بازگو کردن خاطرات براى خود و دوربین...
ممنونم و دست مریزاد.