افرین افرین افرین
سیروس همتی افرین کاری بسیار شرافتمندانه بود بسیاری از لحظاتش را گریستم .به امیدی که واقعا هیچ‌کجا جهان جنگی نباشه
دوستان حتما بروید کار را ببنید و‌از این کار دفاع کنید
بعد از مدتها یک کار زیبا دیدم
ممنون از همگی

چند روز بود که در پی تبلیغات پی در پی چهره های هنری که سعی شده بودهر جوری شده این عزیزان را به سالن مشایخی که جای نفس کشیدن هم نداره بکشونن راهی این سالن شدم.
نمایش مرده فروش
کار طنزی که دست کمی از کارهای ازاد نداره ؛ ریتم کند؛ بازی ها هم ضعیف ؛ و‌اخر کار متوجه‌شدم که کارگردان کار مهرنوش دارا جزو بازیگران کار نیز میباشد
عزیزان حرفه تئاترشوخی بردار نیست
اینکه‌چهار نفر از چهره های هنری دعوت میکنید بیان تا کارتون رو ببینند. توا شما از این فضای تبلیغاتی بیشتر لبتونید سود جویی کنید
و‌در اخر از شما خانم فریبا جدیدی؛ بانو محترم فعال از شما خیلی کارها بعید هست
من همیشه کارهایی که شما بعنوان روابط عمومی شرکت داشته اید ... دیدن ادامه ›› تحسین میکردم
ولی اینبار..
دوباره دیشب تبلیغات پی در پی را دیدم
هنوز هم روند این تبلیغات ادامه داره و در اخر بدونید اگر کاری درست جلو بره احتیاج به این همه هیاهو‌نداره
هیاهو‌برای هیچ..

چند شب پیش به تماشای اجرا نشستم و لذت بردم. کاری عالی و در خور تماشا. بازیها و میزانها همه را دوست داشتم بازی اقای شهراز عالی بود و صدای اقای زارعی توصیه میکنم به دوستان عصر خودشون رو با تاتر بگذرانند ببخضوض با دیدن این نمایش زیبا که کمی خاطرات کودکی را با نامش تداعی میکند.

گنجفه درام جذابی است . شما را به شنیدن یک قصه دعوت می کند و وقتی پایان می پذیرد شما را به فکر وادار می کند . کمتر پیش می آید که یک قصه با اینهمه اتفاق به این آرامش از صحنه ای به صحنه دیگر روایت شود و این شوق کارگردان به آرامش در شتابزدگی تاریخ به این دلیل است که گویا تبریزی به عمد خواستار مکث بیشتر بر روی بعضی اتفاقات است .طراحی صحنه کمک به سزایی به این مکث کرده و جزیی از نقاط مثبت این اجراست که ییلاق بیگی به خوبی از پس آن برآمده است . اما طراحی لباس حرفی برای گفتن ندارد و نقطه تعجب برانگیز کار همین است که تبریزی با اینهمه ریزبینی در کلیت اجرا چطور با این طراحی ها که نه ربطی به کاراکترها دارند و نه ربطی به تاریخ اثر کنار آمده است .شاید بودند طراحانی که در زمینه کارهای تاریخی موفق تر عمل می کنند و تبریزی می توانست از طراحی آنها بهره ببرد . موسیقی نیز آنچنان در جان اثر ریشه دارد که گویی با اثر زاده شده است و به بالندگی اثر کمک می کند . همین اتفاق در بازی بازیگران کم و بیش دیده می شود . بازی تاثیر گذار سلیمان پور ، متانت بازی صباحی ، صمیمی بودن بازی محمدی ، تسلط عبدی ، آرامش بازی آهنگران ، اقتدار بازی خادمی و نقش متفاوتی که به محمدرضا مالکی محول شده همچون کلافی قدرتمند به کمک اجرا می آیند اما در مورد بازی شعبانی باز هم تبریزی بی دقتی کرده است . شعبانی بازیگر تیپ است و نه شخصیت و تلاش تبریزی برای گذاشتن او در نقطه طلایی صحنه نیز نتوانسته کمکی به بازی او بکند. او نتوانسته روح نقش را زنده کند و به همین دلیل است که حتی احساسات او نیز مصنوعی به نظر می رسد در صورتیکه که این کاراکتر با وجود اینکه مرده است در تقابلی زنده با ملک بانو و جهانگیر به سر می برد و شعبانی با تمام تلاشی که کارگردان برای رنگ آمیزی کاراکتر چه در مونولوگ او وچه در نور و جایگاه او در صحنه داشته گویا نقش را جدی نگرفته است و بازی باورپذیری را ارایه نمی کند . البته به طور کلی مخاطب با اثری قابل تامل مواجه می شود که حتما ارزش دیدنش را دارد و چند نقطه ضعف ذکر شده نمی تواند لذت دیدن اثر را کم کند .