دراماتورژ رو ببینید حتما.به چند دلیل
اول اینکه اندازه خودش حرف میزنه،و بلدِ این حرف رو چجوری بزنه
دوم اینکه کارگردانی در راستای متن انجام شده،یعنی هدفش به رخ کشیدن خودش نیست،بلکه رسوندن حرف نمایشنامه است،همین کاری نکردن شاید سخت ترین کار باشه،همین ساده دیدن سخت تر از پیچیده نماییه و ادا در آوردنه،کارگردانی کار حساب شده و کافی.
سوم اینکه دو تا بازی خوب میبینید،بازی دختر نمایش به اندازه ست،یه بازی بین سینما و تئاتر،بازی باور پذیر که ساختمانش همزمان درست مهندسی شده،خام نیست به بهانه رئال بودن،و درشت نیست به بهانه تعریف کلیشه ای از بازی تئاتر،باور پذیره و خوش انرژی که لازمه بازیگری روز همینه،آغاز و میانه پایان و روند اضمحلال شخصیت هم دراومده،و بعد پسر نیز همین طور،تا پایان نمایش کاری میکنه که بببنیدش،میخندیم بهش،فقط یه جاهایی زور زدن برای خنده گرفتن حس میشه،که این نباشه بهتره،و تصنعی میکنه بازیش رو،و با اینکه انرژی خوبی در بازیش هست چند قدمی عقب تر میمونه،وکمی هم روند تاثیر اتفاقات در بازیش و تغییر شخصیتش کمه و کمی ابعاد بیشتری از نقش رو میتونست دربیاره،البته که شاید سختی بازیگری و کارگردانی همزمان هم دلیل بر این باشه،که کاش نبود.
چهارم اینکه نمایشنامه خوب و دقیقی داره،همه چیز سرجاشه،به جز تقسیم بندی زمانی که ده دقیقه پایان کار ناگهانیه و تقریبا از دیالوگ به منولوگ میرسه که شخصیتها با تعریف ماجرا قصه رو تموم کنن،واین شیوه گزارش اتفاق از زبان کاراکتر کمی کم ارزشتر از شیوه به کنش رسیدن قصه در نقطه اوج برای انتقال مفهوم ... دیدن ادامه ›› متنه،که دومی‌راه درست تری میتونه باشه تا اولی که به تعریف کردن اتفاق برسیم که شیوه سهل تر اما کلیشه ای تره،متن شروع و روند به شدت خوب و تاثیر گذاری داره،شخصیت پردازی ها بجاست،فقط جز لحظاتی که پسر ادای کاراکتر روبروش رو درمیاره و لحنشو مسخره میکنه،که این باعث میشه کاراکتر روبه رو کشته بشه در ذهن تماشاگر،مخصوصا وقتی به ۴ یا ۵ بار میرسه،کمی شوخی دمده و قدیمیه این تمسخر لحن،البته نمیدونم مال متنه یا بازیگر،اما شاید دوره این مدل شوخی گذشته باشه
در نهایت با تمام نکات مثبت و منفی دراماتورژ رو حتما ببینید،چون میارزید که دربارش این همه حرف زد،پس ببینیدش و لذت ببرید

لانچر یک تئاتر کامل بود،همه چیز در تر و تمیزی تمام و هماهنگ از متن تا کارگردانی و بازی های خوب،می توان گفت هیچ لذتی بالاتر از دیدن یک تئاتر خوب نیست،کارگردانی که شکنجه بازیگر را با شکنجه عواطف تماشاگر همراستا میکند.بماند که در جاهایی از این خط عبور می کند و می گوییم بس است،ولی پیشنهاد میشه ببینیدش اگر تمدید شدن.

نمایشی که بن مایه قصه ش شباهت فراوانی با درباره الی داره و خیلی با فاصله از اون قصه عقب تر میمونه،این ساختار غیر خطی دلیل منطقی نداره و قبل تر هم نمایش هایی دقیقا با همین ساختار دیده بودم،بازی ها هم در عین روان بودن چیز تازه ای ندارن جز دو نفر،طراحی صحنه و کارگردانی درست کار رو نجات داده و به نظرم از متن پر از ضعف به شدت جلوتر پیش میره،آفرین به سعید حسنلو که بخاطر کارگردانیش کار ارزش دیدن داره.ببینید در نهایت.

درخشان