به عنوان یک خانم تا حد بیشتر از متوسط با دنیای زنانه و زاویه دید خانم های داستان به مقوله تنهایی انسان ارتباط برقرار کردم، مخصوصا کاراکتری که فیزیوتراپی می رفت و کاراکتر همسر کشیش، کاراکتری ‌که نامه می نوشت هم در اون مونولوگی که تعریف میکرد در زندان برعکس بقیه خوشحال بوده منو تحت تاثیر قرار داد، بازی ها همه عالی و روان بود و بازیگران به خوبی تونسته بودن شخصیت ها رو دربیارن و باورپذیر باشن، دکور بسیار زیبا و چشم نواز، موسیقی ها بسیار جذاب، بخش رادیو که فوق العاده بود و انتخاب صدای لیلی رشیدی عزیز برای مجری رادیو چقدر درست بود، فقط به سلیقه شخصی من کاش در انتها دوتا از داستان ها به هم مرتبط نمی شدند و همونطور مستقل باقی می موندند، در مجموع برام دوست داشتنی بود و به مازیار سیدی عزیز و همه خانم های بازیگر و سایر عوامل اجرا خدا قوت میگم، همیشه درخشان باشید.