دوستان عزیزم نگاه من به مذهب رو میدونند و نیازی به توضیح زاویه دیدم ندارم، اما برام جالب بود که در نمایشی با المانهای مذهبی بین اعضای دیر و کلیسا در موضوعی بین تعصب مذهبی و حق اختیار بتوان کاری انسانی و ظریف ارائه داد که مخاطب تلخ و سختگیری مثل بنده رو هم آزار نده و همراه کنه! نمایشی دوپهلو که بین مذهب و فلسفه قدم برمیداشت و با زبانی ساده و شیرین درگیری روحی و جسمی متعصبین با زندگی واقعی رو به نرمی نقد و روایت میکرد، برای من این سادگی ارائه و خلوصی که در اجرا موج میزد و بی ادعایی مطلق جاری و رساندن پیام به شیوایی بینهایت دلچسب بود،
استفاده مناسب از همه امکانات مختصر موجود به بهترین نحو و تصویر سازی بصری خلاقانه با نور و سایه و تور ار نقاط قوت ارزشمندی بود که کارگردان به آن دست یافته بود.

رستگار نشدن هیچکس در این نمایش مثالی گویا از زندگی بشر است که گویا در تقدیرش قرار نیست به آرامش برسد چه در دیر و چه در کاخ! چه در حجره گور مانند طلبه‌گیش یا چه در خانه اربابی با خدم و حشم و ندیمه !
شاید پاسخ همه جستجوگران رستگاری و سعادت را مرد در چاه به زیبایی بیان کرد که: من همه عمر این چاه را کندم و الان در عمق آن نه چیزی یافتم و نه میتوانم آنرا پر کنم، جز با خیال!