پدرام آزموده Pedramazmoode

گالیله نمایش خوبی بود . با همان فرضیه که همیشه میگم هر کاری جا برای بهتر شدن داره . اما در نهایت شریف ، دوست داشتنی ، خوشمزه ، خوش ریتم و از نظر محتوا و پیام فزاینده و قابل گفتگو بود . ضمنا بسیار ضرورت اجتماعی داشت به خصوص که خود اجرا در حال مقابله و جنگ با محتوا خودش هست .نمایشی که خود ، از حذف اندیشه ها، از سانسور ، از فشار نظام سرمایه داری ، از محدودیت نظام های دینی و از عدم گسترش آگاهی حرف میزنه. با حذف خواننده بازیگرِ این کار( کاوه آفاق ) توسط تیغ سانسور و فشار ممنوع الکاری همچنان ادامه میده و با محتوا خودش دست و پنجه نرم می‌کنه تا پیامش رو به هر دو شکل برسونه . در نهایت همین بس که جمعیت حاضر در سالن نمایش دوبار به هیجان آمده و با روحیه انقلابی در نقاط عطف نمایش شروع به دست زدن کردند .

در جایی از نمایش شاگرد ارشد گالیله میگه :
- بدبخت ملتی که قهرمان نداره
وگالیله جواب میده
- بدبخت ملتی که نیاز به قهرمان داره

ما که دست نداریم میوه بچینیم ... جنگل ما که میوه نداره .

سه شنبه شب به تماشای سگ گرافی نشستم . یک تاتر پست مدرن سورئالیستی که با استفاده از ویدیو پروژکتور موسیقی و طراحی نور مارا به جهانی دیگر می برد. در چنین آثاری زبان از کارکرد اصلی خود (ارتباط و پیام رسانی) دور می شود و در خدمت معنا قرار می گیرد تا با فضاسازی ، سطح دیگر از وجود مخاطب را نوازش کند . سورئال فرای حقیقت را تبدیل به حقیقت منطقی خودش می کند . آنجا که بدن بازیگر ابژه ای فراتر از انسان خواهد شد.اما در باب سگ گرافی ... ( لوپِ در بند ماندن ) طراحی نور صدا و فضاسازی بسیار خوب، بازیگران به اندازه و کافی که قابل تحسین بودند و مضمونی آشنا اما با پرداختی متفاوت را دیدیم . در سگ گرافی بدن بازیگر به خوبی استعاره ای از در بند بودن را به شما نشان می دهد . توصیه میکنم سگ گرافی را ببینید . اما پیشنهادی به دوستان هنرمندم در سگ گرافی . استفاده بازیگر از ابعاد مختلف صدایش میتواند هارمونی دلچسبی برای مخاطب باشد اما اگر فراموشش کنید و تعداد فریاد ها و نت های بالای تولید شده در نمایش از حد بگذرد ، مخاطب نمایش را پس می زند . پـــ الــف