نکته پر رنگ این کار بازی توانمند فرزین محدث بود . متاسفانه متن پختگی و عمق نداشت . با توجه به اینکه کار در مورد به آخر خط رسیدن کسی بود که در حال غرق شدن در تنهایی خودش است بهتر بود به حس تنهایی که امروزه گریبانگیر تعداد بیشماری است جامع تر نگاه بشه . هرکسی که این حس رو تجربه کرده باشه موقع اجرا میتونه خودشو جای بازیگر بذاره ولی به شرط اینکه از همه زاویه ها به موضوع پرداخته بشه نه فقط کودکی ( ناکامی در دریافت محبت بخصوص مادر ) و ناکامی در عشق ( که به نوعی جایگزین همون محبت مادر است ) .نقش جامعه چی ؟ آیا اجتماع نقشی نداره ؟ محل کار ؟ دوستان ؟ وضعیت اقتصادی ؟ و ... در این کار فقط بیشتر به نقطه شکل گیری این حس پرداخته شده بود. ولی میشه گفت تنهایی مثل یک درخت میمونه که متشکل از بدنه اصلی و تعدادی شاخه و برگ هست .نکته دیگه اینکه کاش دندانهای بازیگر کمی گریم شده بود . فرم یکدستی و ردیف و مرتب بودن دندانها با توجه به خاطراتی که بیان میشه ( کودکی که همیشه نادیده گرفته میشد ) و کسی که سعی ای در خصوص گرفتن تایید از جامعه نکرده تا حدی غیرواقعی و در حس مخاطب تاثیرگذار است .

بازیها خوب بود ولی پرداخت به موضوع خیلی خوب نبود. متن به نوعی درد دل و نقطه نظر نویسنده در مورد موضوع بود که لحظاتی فرم بیانیه به خود می گرفت ، در حالی که می توانست با فرم قصه گویی جذابتر همه این حرفها را بازگو و مخاطب را بیشتر درگیر کند.