از این نمایش انتظار خاصی نداشتم و برای همین ناامیدم نکرد. بازی‌ها، مخصوصاً بازی آقای حسنی، خیلی خوب بودن و کاش متن هم در حد توانایی بازیگران بود. اجراهای آقای یغمایی هم که نیازی به گفتن و تعریف نداره. در کل تجربه‌ی دل‌نشینی بود.

بعضی تجربه‌ها هست که آدم هر کلمه‌ای هم به کار ببره باز هم نمی‌تونه اون رو توصیف کنه. فقط باید تجربه کرد و لذت برد. همونجوری که «جاکارتا» وعده‌ی خون و خون‌ریزی می‌داد، «آلنده نازنین» به ارمغان‌آورنده‌ی یک تجربه‌ی بی‌نظیره.

نمایش بسیار جالب همراه با پایان پرمعنایی بود. در عین اینکه پیام‌های کلی ژانر ضد جنگ خیلی مسائل جدیدی نیستن و بارها مطرح شدن، اما همیشه می‌شه این پیام‌ها رو با راهکارهای تازه‌ای به مخاطب القا کرد که این نمایش به خوبی از عهده‌ش براومد.
ترجیح شخصی من این بود که بیش‌تر از عنصر زبان آلمانی در نمایش استفاده می‌شد و با استفاده از صفحه نمایشی که بود، ترجمه برای مخاطب ارائه می‌شد و لباس‌ها همخوانی بیش‌تری با لباس‌های مردم آلمان دهه‌ی چهل میلادی می‌داشتن. این دو مسئله باعث می‌شد که مخاطب بسیار بیش‌تر غرق در نمایش و محیط اجرا بشه.
به صورت کلی اجرا بسیار خوب، همراه با نورپردازی مناسب و دیالوگ‌های بجا بود. بسیار دوست داشتم.