نمایش که تموم شد اما فضای فوق العاده ای داشت برای اینکه با یک همراه بری و فقط بخندی. نه که چون نمایش کمدی باشه و اینا، چون میشه به اینکه چی داره اجرا میشه خندید.

این نمایش رو امشب تماشا کردم. در شروع، ریتم کار خیلی تند بود و دیالوگها به سرعت رد و بدل میشدن و یکم داشت اذیت میکرد این مسئله. به مرور فضای کار آروم شد و در انتها من از دیدنش راضی بودم و خوشم اومد. کاری تراز و خوب و ارزشمند بود و دکور و لباسها هم خیلی خوب بودن. بازی بازیگرها هم خیلی خوب بود و عصبانیتشون در حد بسیار زیادی (و حتی میشه گفت کاملا) طبیعی و عالی به اجرا در میومد.

دیشب این نمایش رو تماشا کردم. شروع واقعا عجیبی داشت. تئاتر داشت اجرا میشد و تا یک ربع و حتی بیشتر رفت و آمد هنوز وجود داشت. حتی وقتی کارگردان کار اولش حرف زد هم باز رفت و آمد تماشاچی بود. این سطح از بی نظمی افتضاحه. خود نمایش اصلا جالب نبود. در واقع چیزی نداشت. انتخاب لباسها خوب بود. رفت و آمد خود بازیگرها روی صحنه هم جالب نبود. بازی آقای حسنی نسبتا خوب بود و بقیه چنگی به دل نمیزدن. اجراهای آقای یغمایی تنها نقطه قوت نمایش بود و خاطره انگیز بودن ترانه ها که آدم رو همراه میکرد با خودش، فضا رو کمی تحمل پذیر کرده بود. در کل اگه بازی نمیکردن و فقط آقای یغمایی میخوند هم همین میشد. :))))))

تنها میشه گفت که ایده جالبی بود با اجرای بسیار ضعیف.

نمایش رو چند روز قبل دیدم. جا داشت که روی طراحی لباس و دکور کار بیشتری میکردن. مخصوصا بطری ها و لیوان ها که اصلا جالب نبود. بازی خانم هاشمی رو خیلی دوست داشتم و همینطور آقای تفتی هم نمایش قابل قبولی داشت. میشه گفت کار عالی و خوب نبود اما متوسط به بالا بود.

اجرای خوبی بود و من حاضر بودم مجدد هم تماشاش کنم. طنز نسبتا مناسبی داشت و خسته کننده نمیشد.

اجرا از متوسط هم پایین تر بود. شوخیهای بکار رفته در دیالوگها مناسب سالهای 93 تا 95 بودن و الان دیگه جالب بنظر نمیرسن. جابجایی اشیا موجود توی صحنه هم خیلی تومخی بود. عمارت نوفل لوشاتو هم با اختلاف عجیب ترین سالنی بود که رفتم. شلوغ و بی نظم و بدون هیچ راهنمایی و علامت و چیزی. به محض ورود با انبوهی از آدمها مواجه شدم که توی حیاط ایستاده بودن. نمیدونستم باید کدوم سمت و کجا برم و در چنین شرایطی آدم استرس و اضطراب و عصبانیت میگیره. در کل تجربه چندان مناسبی نبود برای من.