سایه ی عشق


بیا !

در معبد عشق ،

نماز بگذاریم

که به جای نافله ،

تو را برخوانم ؛

به حرمت این شب مهتابی بود

که نه پیرهن سایه ها

با من جفت بود و نه ...

حالا

در این شب تب دار

پیرهن سایه را بر تنم ببین !

دل بارانی



شب که چادرش را سر کرد

زخم آفتاب جاری

و آسمان دلم بارانی شد ؛

در چشمان خواب آلود این شهر

خبری از « سپیده ، روشنی و آفتاب » نیست

هر چه که هست ،

تاریکی است و دشنه های آخته

که کمر به کشتن آیینه ها بسته اند !

افسوس



تو که رفتی ،

روی آفتابگردان های باغچه

به روی مهتاب می چرخد ؛

گریزی نیست

از بارش یکریز ستاره هایی

که در دامن شب می ریزند

نگاه کن

من و باغچه

در تو سرشته ایم .

تنهایی



می دانم

دیگر نه به تو

و نه به دستهایت می رسم

تا لابه لای فردا قدم بزنم

چه زود شکست بلور احساس

و چه زود پژمرد

برگ ، برگ این رویا

تنها نصیبم بغضی سر بسته

و احساسی که هنوز نقس می کشد .

بهانه


به جرم آبی بودن

تمام آسمان دلم را

سُرخ کشیده اند

دیگر باران ،

در حافظه ی

باغچه نمی گنجد

این جا ،

تمام آبی ها را سر بریده اند !

دلتنگی


دوباره کبوتر در پیچ و تاب لحظه های ناب

دلتنگی ام را پرواز می دهد

افسوس ...

در پس ناگهان های بی پایان هر روز

برهوت خستگی را

در می نوردم .

کوچه


کوچه ،

ذهن خواب آلودم را

نشاند

بر قایقی شکسته

و در دریایی به وسعت غم هایمان

حالا ،

که قایقمان نشسته در گِل دل

ما به خط استوای تنهایی مان

رسیده ایم

حالا

... رد پای ما

و خاطرات ترک خورده

تن کوچه را

می آزارد .

حباب


شب که از جاده های خستگی

به خانه می رسم

نگاهت

سکوت حنجره ی شب را می شکند

در این دم نفس گیر ،

گویی از بغض سربسته تهی می شوم

چونان حبابی بر آب .

طرح 2


تو را سرودم
قطعه قطعه
قصیده قصیده
اما
چشمانت قافیه ی دلم را ربود
حال تو را می سرایم
سپید سپید

طرح 1


وقتی باتوام
نسیم ازشمال چشمانت می وزد
و کویر وجودم
پُر از شالی می شود .

تولد ستاره


شب تولد تو
خدا خواست
آسمان مهتابی باشد
و عکس تو
جای ماه سنجاق شود ؛
ستارگان هر شب
برای دل آسمان
جشن می گیرند
و من
امشب
کنار تنهایی و اشک
برایت تولد گرفته ام ؛
ابرها هاله ای از مرگ تنیده اند
اما
در شرق دلم
آن ستاره ای که می درخشد
سهیل است .

پرچین پاییز


باد ، این هیاهوگر پیر
خستگی ام را
با خود نمی برد
دیوار حاشا روز به روز
بلندتر می شود
و هر روز
نگاهم کوتاه تر
آن قدر کوتاه
که پرچین باغ همسایه را
حاشا می کند
مرغ مهاجر !
بیا !
مرا به شهر رؤیاها ببر
آن جا که هیچ حصار و پرچینی
نگاهم را نچیند .

نقش حاشا


دیوارها هی قد می کشند
و نقش حاشا می زنند
نگاه های منتظر را ؛
زمانی که
کوچه دامنش را
فرش ستاره می کند
مادر دلش می گیرد
« و کفش های من هی پشت در
پا به پا می شوند »
تو را به خدا ،
این بار کوتاه بیا
نگاهم را حاشا مکن !

طرح



در کویر بوم
نقاشی کردم
آسمان و پرنده ی بی پرواز را
در خلوت رؤیاهایم
یک سبد ، پرنده رویید.

رؤیای شالیزاران


در انحنای این خشک سالی
گیسوی پریشان پری شالیزار
باران می خواهد
واین لب
بوسه ی مست ؛
می خواهم ، با حضورت
به آواز شرجی
و رؤیای سبز شالیزاران
بپیوندم .

اوهام غریب


دریغا !
پرنده هایی که
پرواز شدند
میان قاب و خاطره
و پشت کلون تنهایی هامان
آواز شدند
و آوازشان پیچید میان تالارها
اینک ، غروب
سوت مسکوت تالار
حتی نام ها را غایب مفرد می داند
و گوش هامان پُر می شود
از هیاهوی کلاغان پاییزی
که لای پرده های سماخ جر می خورند
و گل ها را
می سوزند
در این اوهام غریب .

کاخ های سایه



خمیده نیستند
این جماعت افرا
از هجوم پاییز ؛
آن سو
مادر
با صندلی لرزان
کنار خاطرات سیاه و سپیدش
آسمان و ریسمان می بافد
همیشه سربلند
زیر پای
کاخ های سایه !

بال فقر


نوشته بود
عزم سفر دارد
پرواز کرد ،
بر کاخ و کوخ گریست
و از به گِل نشستنِ قایق رؤیاها
در چاه های نفت پژمرد ؛
آری این جا
تمام رؤیاها
بوی نفت گرفته است
دلارها
از پارو بالا می رود
و خوراک ... دیدن ادامه ›› هر روزمان
اخبار بورس است ؛
پرواز کن ...
هنوز بال های فقر گسترده است
و ما پشت شیشه های مات
عینک ابری زده ایم
که مبادا
کودکی آرزوهای ما را بخواند
این جا
هنوز رنگ رؤیاهامان خاکستری است ؛
پرواز کن
و بنشین بر بام دل ما .