همین حوالی دلی شکسته
نای بلند شدن نداره
تمام بند زنان تاریخ که هیچ
خود خدا هم نه

همین حوالی یه لیلی
که به اون نداره میلی
به دور از چشم نامحرمان
دلم را به حضورش طلبیده
شنیده ام بوی دلش را
در هجوم نامهربانی ها

بوی دلش

چون نمازی بعد از ترس
همچون ابی روی اتش
عین افتابی بعد از باران
شادی افرین این روزهایم
در پس همه ی نامردی ها
دلم رو به حضورش طلبیده

قدم ها ارام ارام
نای رفتن نیست
افکارم دالان هزار تو
چشماهیم کم سو
زبانم لرزان و سکوت تلخی
دستاهیم در سرمای نداشتنت تهی

ولی باز تو تو تو
و امان از بوسیدن خیال تو
و امید به چشمان اهویی تو
و جوشش عشق از ناز نیم نگاه تو

حالم شبیه افتاب تموز میمونه
هم نفرت داره هم عشق.
نمیدونم قدرت کدام یک بیشتر
ولی جفتشون دارن بی معنا میشن
عین تکه ابری در اسمان بی ابر
خدا نمیتونه مجازات کنه من رو
انسان بی اختیار یعنی علف هرز
هر جایی بخواد سر با اسمون بلند میکنه
و اسون زیر پای عابرن له میشه و
صدای له شدنش به گوش نمیرسه

منو از من نرنجونم.از این دنیا نترسونم
تمام دلخوشیهامو.به آغوش تو مدیونم.
اگه دل سوخته‌ای عاشق.مثل برگی نسوزنم...
منو دریاب که دل‌تنگم.مدارا کن که ویرونم.
نیاد روزی که کم باشم.از دو سایه روی دیوار.
به این زودی نگو دیره.منو دست خدا نسپار.
پر از احساس آزادی.نشسته کنج زندونم.
یه بغض کهنه که انگار.میون ابر و بارونم.
وجودم بی‌ تو یخ بسته.بتاب سردم زمستونم.
منو مثل همون روزا.به آغوشت بپوشانم.
یه جایی‌ توی قلبت است.که روزی خونه ی من بود.
به این زودی نگو دیره.به این زودی نگو بدرود

تو ماهی و من ماهی این برکه ی کاشی
اندوه بزرگی ست زمانی که نباشی

آه از نفس پاک تو و صبح نشابور
از چشم تو و حجره ی فیروزه تراشی

پلکی بزن ای مخزن اسرار که هر بار
فیروزه و الماس به آفاق بپاشی

هرگز به تو دستم نرسد ماه بلندم
اندوه بزرگی ست چه باشی، چه نباشی

دلم مثل دلت خونه شقایق
چشام دریای بارونه شقایق
مثل مردن میمونه دل بریدن
ولی دل بستن اسونه شقایق

شقایق درد من یکی دو تا نیست
اخه درد من از بیگانها نیست
کسی خشکیده خون من رو دستاش
که حتی یک نفس از من جدا نیست

شقایق اینجا من خیلی غریبم
اخه اینجا کسی عاشق نمیشه
عذای عشق غصه ش جنس کوهه
دل ویرونه من از جنس شیشه

کاش دیدن
چرخش برگها
رقص برف ها
پایان نفس کشیدن بود


کاش
طولانی شدن شب یلدا
به ندیدن صبح سرد
ودر اغوش گرفت مرگ ختم شود

امشب در یک خواب عجیب
رو به سمت کلمات
باز خواهد شد..
باد چیزی خواهد گفت.
سیب خواهد افتاد.
روی اوصاف زمین خواهد غلتید
تا حضور وطن غایب شب خواهد رفت.
سقف یک وهم فرو خواهد ریخت.