در ستایش بازی فوق العاده یک هنرمند بی ادعا
حقیقت این است که روزهای اولیه شروع نمایش و با نگاهی به پوستر و فهرست بازیگران این نمایش قصد نداشتم به تماشای آن بروم. اما از سوی کانون تئاتر دانشگاه ما بلیط های این نمایش با 60 درصد تخفیف ارایه شد و من نهایتا به سوی تماشای این نمایش رهنمون شدم.!! در همان پرده اول فهمیدم که چه خوب بود که برای نمایش آمدم و چه تصمیم بدی گرفته بودم که نمایش را نبینم. کارگردانی و اجرای نمایش بسیار خوب و در حد یک اجرای موفق بود. در مورد محتوای نمایش نامه و اجرای آن دوستان نقد به کفایت نوشته اند. قصد این یادداشت صرفا سپاس و ستایش از بازی ستایش برانگیزحمیدرضا آذرنگ است که اشک در چشمان من جمع کرد. به ندرت بازی چنین هنرمندانه و قدرتمند از بازیگران ایران دیده بودم. حمیدرضا آذرنگ کش و قوس و پیچیدگی های نقش فروشنده (ویلی لومان) را به خوبی درک کرده و زوایای پنهان شخصیت او را به تماشاگر نشان می دهد. کنش و واکنش های آذرنک در صحنه های گفتگو با پسرش و همینطور در صجنه پر تنش به هاوارد بسیار عالی بود. بازیگر باید بسیار هوشمند و توانا باشد که بتواند به شدت فریاد بزند و درعین حال بیانگر صدای نحیف یک پیرمرد باشد. جملات طنز آمیز بگوید و در عین حال در هم شکستگی یک شخصیت به بن بست رسیده را نشان بدهد. در صحنه های فلاش بک به جوانی فروشنده، آذرنگ در یک لحظه کوتاه از پیری به جوانی میرود و چابکی و لحن خاصی را به نمایش می گذارد که نشان از نبوغ او دارد. عصبانیت ها و فریادهای او مضحک و در عین حال غم انگیز است. آذرنگ دیالوگ ها و منولوگ های پر انعطاف و پی در پی خود را با انرژی بسیار زیاد در عین ظرافت ادا می کند .بعید میدانم تعداد بازیگرانی که این حسها را به خوبی نشان دهند در ایران به تعداد انگشتان دو دست برسد. در پایان نمایش نگاهی به صورت خسته و بی رمق آذرنگ کافی است تا عمق زحمت و تلاش این هنرمند را برای اجرای درخشان این نقش دریابید. به همه توصیه می کنم به تماشای این نمایش بروید و بازی خوب این هنرمند بی ادعا را در کنار بازی های خوب دیگری که دیگر بازیگران بواسطه هماهنگی عالی و درک صحیح با او ارایه می دهند تماشا کنید.

با سلام

از نظر من این اجرا هرگز نتوانسته درونمایه غنی اثر برایان کلارک را به نمایش بگذارد و صرفا با ادای چند دیالوگ به شکل سطحی و طرح چند پرسش به کار خود پایان میدهد. ضعف کار در دوبخش اجرا و بازیگری است. متاسفانه نوید محمد زاده اصلا نتوانسته وجوه اصلی شخصیت هریسون را تصویر کند و شخصیت او در حد یک مرد بذله گو و حراف باقی می ماند. اگر چه در مواردی محمدزاده با بذله گویی و جملات طنز آمیز تماشاگر را بخنده وا میدارد اما در لحظاتی که باید عمق تراژیک وضعیت خود و حزن و اندوه خود را به تماشاگر منتقل کند کاملا ناتوان است( همچون صحنه فریاد کشیدن بر سر جیلین بویل یا صحنه صحبت با قاضی(. این صحنه ها به هیچ عنوان تأثیرگذار نیستند و تماشاگر را با شخصیت اصلی همراه نمیکنند. در واقع به دلیل بازی ضعیف شخصیت اصلی در پایان کار موضوع موفقیت هرسون در گرفتن مجوز مرخصی از بیمارستان هیچ ارزشی پیدا نمی کندو به نوعی انگار دکتر امرسون(با بازی خوب هومن کیایی) است که پیروز ماجراست چون با طمئنینه و ارامش از هریسون میخواهد تا در بیمارستان بماندو قول میدهد تا درمان او را قطع کند.
آنچه کارگردان کار به کلی فراموش کرده این است که در چنین نمایشنامه های تراژیک وجوه حزن انگیز و تأثیرگذار باید به خوبی هر چه تمامتر از سوی بازیگران و همجنین میزان سن کارگردان به نمایش درآیند. در چنین متنهای تراژیک، به علت وجود موضوع حزن انگیز و متآثر کننده، معمولا نویسندگان از صحنه ها و دیالوگ های کمیک استفاده میکنند تا قدری فضا را تلطیف کرده و مخاطب را همراه کنند. اما نباید این صحنه ها را به عنوان صحنه اصلی در نظر گرفت و از کیفیت صحنه ... دیدن ادامه ›› های حزن انگیز و تأثیر گذار غافل بود. نکته ای که کارگردان و مخصوصا بازیگر اصلی به کلی از آن غفلت کرده و تمرکز خود را صرفا بر اجرای موفق صحنه های کمیک و دیالوگهای جنسی طنر آمیز قرار داده اند. به این شکل نمایش تأثیرگذازی خود را از دست میدهد. البته اگر بپذیریم نوید محد زاده بازیکر توانایی است و دقت نکرده این عدم دقت از سوی کارگردان قابل توجیه نیست.