تلخ، اما تلخی کلیشه ای و از جنس پرتکرار در سینمای ایران... به دلم ننشست

افتضاح... بیشتر به هوای آقای آقاپور انتخاب کردم این نمایش رو اما متاسفانه از همون ابتدا معلوم بود اتلاف وقت و هزینه بوده و قرار نیست تا انتها هم جالب بشه...

اجرای عالی ئی بود. بازی خانم ابوالقاسمی فرد خیلی تاثیرگذار بود و این کار، آنچه که از تئاتر می خواستم رو بهم داد ( گریه و‌خنده توأمان ). امیدوارم کارهای غیر اقتباسی باکیفیت مشابه بیشتری تهیه و اجرا بشوند.

بیشترین چیزی که توی کارهای آقای نعیمی دوست دارم موسیقی و آواز و رقص هاست که حس آدم رو به اوج می بره و اون لذتی که از تئاتر میخوام رو بهم میده. در مقام مقایسه هیچ کاری هنوز به نظرم به پای سقراط نمی رسه اما این نمایش هم دوست داشتنی و جالب بود. طراحی گریم و لباس که حظ بصری فوق العاده ای می داد و پیام هایی که متن نمایش داشت هم قابل تامل بودند اما کمی حس نامنسجم بودن داشت. در نهایت بعد از نمایش «جنون محض» که اخیرا دیدم، این هم تئاتری بود در مورد تئاتر و بازیگری...

-ضمنا فکر کنم دیگه هیچ‌وقت کاری رو توی تئاتر شهر نبینم و کاش هنرمندان هم به دنبال اجرا اونجا نباشند به دلیلِ.... :]