به نظرم وقتی در طراحی صحنه مکان بازی‌ها را محدود به نقطه‌ای خاص می‌کنیم باید که آن نقطه خاص در تناسب کامل با میزانسن‌ها باشد. متأسفانه طراحی صحنه اصلاً در خدمت میزانسن‌ها نبود و استفاده‌ی خاصی از کانکس انباری نشد . گویی که کارگردان با متمرکز کردن بازیگران فقط کار خودش را راحت کرده بود .
متأسفانه نمایشنامه هم خیلی به دلم نچسبید. ابتدای نمایش گره تا حدودی مناسب ایجاد شد اما از میانه‌های نمایش به بعد هم رویداد تازه‌ای جلب توجه نکرد و هم فرآیند گره‌گشایی ضعیف و تا حدودی نامرتبط به اندیشه کلی نمایش بود.
در کل نمایش بدی نبود اما از تماشاخانه ایرانشهر انتظار بیشتری میره

گرچه نمایش از شکل مناسبی برخوردار بود، طراحی ها جذاب و به جا بودند اما محتوا مشخصا عقب افتاده بود. کارگردان در بهره گیری از یک کهن الگو (تبدیل عروسک به انسان) نتوانسته بود از تکرار آن فراتر رود و این موقعیت جذاب را بسط دهد. بیش از نیمی از نمایش صرف تبدیل عروسکها به انسان شده بود، تبدیلی که کاملا قابل حدس بود و میشد در آنی اتفاق افتد.
در کل عدم درک موقعیت توسط سازنده ساختن موجب شد لذت مضاعفی از نمایش نبرم.