به دالانی تاریک وارد می‌شوید با پرفورمرهایی که شما را نفس می‌کشند به هر میزانی که بخواهید. در اتاق‌ها جهان‌هایی وجود دارد که مطابق با شخصیت شما کشف می‌شود. شما حق انتخاب دارید.
تئاتر تجربی کنشگرانه‌ای که باید با آن تعامل داشته باشید و مشارکت کنید.
در جهانی و شرایطی که نفس می‌کشیم؛ رابطه امری آوانگارد است. در رابطه با دیگری است که به شناخت می‌رسیم و معنا پیدا می‌کنیم. رابطه، نوعی دیالوگ است. دیالوگ با خود. دیالوگ با شیک قهوه‌ای که می‌خورید. دیالوگ با کاغذ. دیالوگ با چشم‌ها و راز شگفت انگیزشان. دیالوگ نوعی مشارکت است که در کانیبال معنا شده است. مشارکت فراتر از دقت در پدیده‌هاست. مشارکت یعنی یکی شدن و تا با کانیبال یکی نشوید به راز کانیبال پی نمی‌برید.

سلام.
من اجرای اروین رو دیدم + خانم شهبازی. خصوصا اجرای خانم شهبازی که مکمل اجرای اروین بود. آفرین به هوش کارگردان و خلاقیت بازیگرها.

سلام.
من عادت دارم کارهای خوب رو حداقل دوبار می بینم. متاسفانه این کار رو فقط یک بار دیدم و امیدوارم تمدید بشه. کاری زیبا که در تئاتر، کار کردنش سخته و در تئاتر ایران خیلی سخت‌تر. به هیچ عنوان احساس نکردم که بازیگر داره نقش بازی می‌کنه. فضای سایکو بودن نمایش به وضوح لمس پذیر بود به ویژه استفاده از ابژه‌هایی که بیننده ناگهان با خودش می‌گه مگه می‌شه واقعی باشه؟ اما واقعی بود. برای من که به هیچکاک علاقه دارم ژانر وحشت و معماگونگی رو خیلی خوب درورده بود. در کل حالم خوب شد و لذت بردم.
اگرچه اشکال این گونه نمایش‌ها اینه که بعدش اگر کار ضعیفی ببینی به شدت ناراحت می‌شی چون " روانی " و امثال " روانی " در تو لذتی کاتارسیس گونه ایجاد می‌کنن.

سلام.
برای بار دوم هم دیدم. اگرچه برخی صحنه‌ها حذف شده بود اما جایگزینی پادشاه دانمارک در پوشش مدرن قالب توجه بود و اون صحنه‌های حذف شده رو به فراموشی می‌سپرد.

یک نکته‌ی ظریف در نمایشنامه‌های شکسپیر وجود دارد خصوصاً در #هملت
و اون رقابت بر سر تحمیل واقعیت توسط #گرترود به هملت است. نکته‌ی جالب این است که سیلی واقعیت، هملت را دچار شوک می‌کند و هملت برای تغییر واقعیت دچار جنون می‌شود. جنونی فوکویی که در برابر عقل گرترود و عمویش می‌ایستد.
چیزی که با دخالت کارگردان در میانه‌ی نمایش به منزله‌ی شمشیر داموکلس عمل می‌کند؛ فرود می‌آید؛ در نقطه‌ی مرکزی سالن می‌نشیند و با تغییر میزانسن؛ هملت را اجرا می‌کند.

فلسفه باز و پوچی اگزیستانسیالیستی:

فلسفه باز روایت پوچی‌ای است که گریبانگیر جامعه‌ای است که حق انتخابش آسیب دیده است. او تصور می‌کند که انتخاب می‌کند اما تنها به تشویق شدن فکر می‌کند. این پوچی چنان گردابی درست می‌کند که حتی داریوش زندیق هم خودش را گم کرده است و تازه در انتها متوجه می‌شود که در آسایشگاه است.
این پوچی مثل ویروسی به همه سرایت می‌کند. دیالوگ‌ها قاطی می‌شود. حتی خود کارگردان در انتها سردرگم می‌شود و به نمی‌دانم پناه می‌برد. بنزین هم پوچ می‌شود.
زیبایی پوچ می‌شود.
همه چیز برای دیگری است و فردیت ارزشی ندارد. وجودهای غیر اصیلی که پوچی خودشان را هم نمی‌فهمند چون دیگری‌ها برایشان انتخاب کرده‌اند.
آزادی یا مرگ و مفهوم آیرونی و حتی هستی و نیستی یا شیطان و خدا؛ همه و همه بر انتخاب تاکید دارند.
در این پوچی وجودهای اصیل هم توان مقاومت ... دیدن ادامه ›› ندارند و کارشان به آسایشگاه روانی می‌کشد.
پذیرش این پوچی و در آغوش گرفتنش قدم اول است و تسلیم نشدن در برابرش و تلاش برای تغییرش قدم دوم.

در انتها دست مریزاد به کارگردان...👌🏻👌🏻👌🏻👌🏻

کاش استاد عاطفه تهرانی را زودتر می‌شناختم.
فیلسوفانه اثری خلق کرد که به فضای فکری من بسیار نزدیک بود.
هم اسطوره را می‌شناخت هم ایران و هم شرق را.
شاید زمانش رسیده که در ایران بالاخره از تئاتر درمانی صحبت کنیم.
اونقدر لذت بردم که تمام افسردگیم برطرف شد.
عاطفه تهرانی در این تئاتر ثابت کرد که می‌توان فیلسوفانه خلق کرد و اسطوره را درست و اصولی شناخت.
این تئاتر، صدها صفحه فقط به شما اسطوره شناسی علمی یاد می‌دهد و چگونه زیستن را.
حرفش را زد در زمانی کافی.
کاش بشه بتونم بیشتر درباره‌ش صحبت کنم و تحلیلش کنم.
خلاصه که عالی بود. نه. پرفکت بود.👌🏻👌🏻👌🏻👌🏻👌🏻👌🏻👌🏻👌🏻

من چهار بار دیدم و فوق العاده بود.

در #و_دیگر_سکوت؛ کارگردان آگاهی کاملش را بر مفهوم قربانی به وضوح نشان می‌دهد. در فاستوس؛ عشق و روح. در هملت؛ عشق. و در مکبث؛ در صحنه‌ای شگفت، خوردن گوشت و قربانی کردن خویشتن.
در هر سه اما این بدن است که تحت فشار قرار گرفته است. بخشی از بدن است که در فاستوس قربانی می‌شود. بدن است که در مکبث از فشار وسواس ذهنی آسیب می‌بیند.
ناظر صحنه فقط صحبت می‌کند. خدایی است که تنها ناظر است. هیچ دخالتی نمی‌کند. قدرتش در صحنه نبرد فاستوس به چالش کشیده می‌شود. فاستوس برای اهریمن و خودش، عشقش را قربانی می‌کند و مسیح برای عشقش، خودش را.
ناظر صحنه در پایان هر سه تراژدی ظاهر می‌شود و افسوس می‌خورد. مثل خداوند که بر پای صلیب مسیح هیچ دخالتی نمی‌کند. مسیح که بر پای صلیب جان می‌دهد؛ آنگاه خداوند افسوس می‌خورد و قطره اشکی می‌ریزد.
رضا کشاورز اثری شگفت انگیز خلق کرده است که یک بار دیدنش کافی نیست...