بیشتر به این فکر می کنم که کلرا بیشتر از آلفرد انتقام گرفت یا از گولنی ها....
آلفرد مُرد و تمام شد. گولنی ها باید تا آخر عمر به قول معلم منتظر اومدن عجوزه ی خودشون بمونن

ممنون از خانم پرور بخاطر زحمت‌هایی که طبق گفته‌ی خودشون برای این اجرا کشیدن.
پیشنهاد ایشون این بود که نسبت به کالای بی کیفیت ایرانی منفعل نباشیم و اعتراض کنیم، لبیک میگم به دعوت ایشون و از تئاتر باران میخواهم فکری برای تهویه سالن اجرا بکنند. انتظار میره با توجه به شرایط موجود، حداقل از خیر بلیط خارج از ظرفیت بگذرند دوستان، به شدت سالن گرم بود و تنفس سخت(ردیف یکی به آخر)

یکم. اصلا برای اقامه نماز این کارخانه را زده‌ام و ادامه می‌دهم والا به پول نیازی ندارم.
مدتی قبل عکسی از کارکنان یک کارخانه در حال اقامه‌ی ... دیدن ادامه ›› نماز منتشر شد، اما موضوعی که به سرعت در خبرها به اون پرداخته شد، بنری بود که پشت سر آنها نصب شده بود. بنری با این محتوا که حضور آقایان در نماز اجباری و شرکت نداشتن آنها منجر به جریمه‌ی نقدی برای آنها می شود. مسئله ای که حتی صدای مسئولان ستاد اقامه‌ی نماز کشور را هم درآورد. بعد از آن شایعات دیگری در رابطه محدویت‌های استفاده از دست‌شویی، استخدام مردان متاهل و زنان مجرد (و احراج در صورت ازدواج به این دلیل که خانم متاهل شاغل وقتی برای خانواده‌اش ندارد) و... در رابطه با این کارخانه‌ی چسب‌سازی مطرح شد. منتشر شدن عکس‌های کارکنان با چهره‌های خسته و خنده‌های تصنعی در جشن تولد صاحب کارخانه و همچنین مصاحبه‌ها و پیام‌های ویدیویی این فرد بیشتر از پیش نگرانی ها فعالان حوزه ی کارگری را به ارمغان آورد. در نهایت مثل هر موج خبری دیگری، بعد از مدتی این خبر از تب و تاب افتاد و دیگر به آن پرداخته نشد.
(در سطور بعدی متن لو می رود)
دوم. ظلمِ ظالم، زمینه‌ی ظهور ظالم بعدی را بوجود می آورد.
محمدرضا سجادیان شاید با الهام از آنچه عنوان شد متنی را نوشته و کارگردانی کرده که کل داستان در یک کارخانه‌ی چسب سازی می‌گذرد. اسی کارگر مستعفی! این کارخانه تصمیم می گیرد با کمک سه کارگر دیگر حقوق شش ماه عقب افتاده ی 220 کارگر کارخانه رو بدزد و از مرز خارج شود. او می خواد در این بین، الی، نانا و عبد را همراه خود سازد. دلش برای آنها هم سوخته؟ بنظر نمی‌آید. به آنها نیاز دارد مثل رئیس کارخانه. او برای رسیدن به هدف‌ش آدم می‌کشد، دروغ‌ می‌گوید‌ خیانت می‌کند شاید مثل باز هم مثل رییس کارخانه و وقتی کارش انجام شد مثل سنگی ریز مزاحمی در کفش(صحنه ی آخر نمایش) ، آنها را از بازی خارج می کند. عبد وطن‌پرست باقی می‌ماند و بین عشق و کشور دومی را انتخاب می کند، اما اسی که دنبال نان مادر، شیر بچه و آبروی خود هست حتی آدم هم می کشد. و مثل رییس کارخانه به هدف‌ش می‌رسد. سوال اینجاست که آیا خانواده، کارخانه و یا یک شرکت و در نهایت یک کشورِ ظالم، زمینه ی ظهور اسی ها را فراهم می کند و عبدها را از میان برمی دارد؟ نمی‌دانم!
کار شسته و رفته، بی حاشیه، دقیق و منظمی از سجادیان را مشاهده کردیم. بازی بازیگران خوب، طراحی صحنه ساده اما بسیار گیرا، دیالوگ‌های پرمعنا با همراهی صدای زیبای خود کارگردان. بیش از اندازه من رو به این نتیجه رسوند که موفقیت نارنجیغ شانسی و اتفاقی نبود.

اصغر فرهادی در پشت صحنه فیلم فروشنده میگه دوست ندارم مردم من رو به عنوان یک قهرمان در نظر بگیرند و همیشه توقع داشته باشند من مدال بیاورم. (نقل به مضمون)
شاید این نگاه که هنرمندی یک کار ارزشمند و سطح بالا ارائه کند و بعد از آن همواره کارهای او را با آن کار بخصوص مقایسه کرد، شرایط سختی برای آن هنرمند به وجود بیاورد. هنرمند هم مثل همه ی افراد جامعه باید فرصت آزمودن، تجربه کردن و گاهی پسرفت و گاهی پیشرفت را داشته باشد.
یک روز تابستانی به عنوان یک نمایش مستقل ( نه نمایشی که لزوما باید از ماترویشکا یا کارهای قبلی آقای پیروزفر بهتر باشد) نمایشی یکدست، روان و البته جذاب است. نمایشی که به زیبایی مفاهیم خاص انسانی چون امیدواری و انگیزه، اعتماد به نفس، هدفمندی و حتی صداقت را آنطور که واقعا تجربه می کنیم، نمایش می دهد. نمایش خسته کننده نیست و حتی با خارج شدن بازیگران از صحنه هم باز دوست داشتم نمایش ادامه پیدا کند. بازی یکدست بازیگران و طراحی صحنه ی ساده ی نمایش به انسجام آن کمک کرده است. اگر یک روز تابستانی را در ظرف زمان خودش و در مقایسه با کارهایی که بعد از عید 97 دیدم در نظر بگیرم، قطعا بهترین کاری بود که دیدم.