در این خاک در این خاک در این مزرعه پاک

به جز مهر به جز عشق دگر تخم نکاریم

مولانا

من دلم می‌خواهد
خانه‌ای داشته باشم پر دوست،
کنج هر دیوارش
دوست‌هایم بنشینند آرام
گل بگو گل بشنو…؛
هر کسی می‌خواهد
وارد خانه پر عشق و صفایم گردد
یک سبد بوی گل سرخ
به من هدیه کند.
شرط وارد گشتن
شست و شوی دل‌هاست
شرط آن داشتن
یک دل بی رنگ و ریاست…
بر درش برگ گلی می‌کوبم
روی آن با قلم سبز بهار
می‌نویسم ای یار
خانه‌ی ما اینجاست
تا که سهراب نپرسد دیگر
” خانه دوست کجاست؟"

فریدون مشیری

با خاطره‌ ها که نمی‌شود جنگید، اما اگر زیاد درگیرشان شوی، در خاطرت از نو خانه می‌کنند و بازهم جان می‌گیرند.
مطمئن نیستم اما گمان می‌کنم خاطره‌ ها را که مرور کنی کم‌کم همه از یک جنس می‌شوند، کاش اینگونه بشود تا دیگر نه از خودم بپرسم: "چرا رد ِ زخم‌ها پاک نمی‌شوند؟" و نه حسرت بخورم که: "چه زود گذشت!" کاش می‌شد معامله‌ای کرد و با هم تاق‌شان زد؛ خاطره‌ های خوب را داد به شرطی که تلخ‌ ها را از یادت ببرند.
اما این همه‌ی داستان نیست، بعضی خاطره‌ها تکلیف‌شان روشن نیست. بعضی‌ها ردی بر خاطر ِ آدمی می‌نشانند که نمی‌دانی خاطره‌شان رد ِ زخم است یا باریکه‌ی روشن ِ دلدادگی. تلخ است یا روشن؟ وقتی به یادشان می‌افتی، نمی‌دانی دلتنگ شده‌ای یا دلگیر. با این خاطره‌ ها نمی‌دانی چکار کنی. آنها خاطره‌ هایی هستند که نیازی به مرور کردن ندارند؛ خودشان گاه و بی‌گاه سراغت می‌آیند و احوالاتت را چنان می‌کنند که اگر کسی بپرسد: حالت چطور است؟ باید بگویی: نمی‌دانم.

چقدر زود مرداد نگاهت در بهمن قلبم رخنه کرد...
اسفند نشده ، عید شدم و فروردین نیامده، شکوفه باران...

چقدر از اون به اصطلاح صندلی گهواره ای خوب استفاده شده بود.
بازی ویشکا آسایش هم خیلی خوب بود.
پیشنهاد می کنم ببینید.

دلم هوای اجرای زنده ارغوان علیرضا قربانی کرده...