زیبایی
زیبایی
و دیگر هیچ
مفهوم زمان دیگر برایم معنایی نداشت
از بازی دلبرانه صابر ابر عزیز
بازی زیرکانه علی سرابی
بازی معصومانه الهام کردا
نورپردازی جذاب
کارگردانی مینیمال
و آن نهنگ ماورایی
و توپ هایی معلق
لذت بردم
ممنون که شما هستید.همیشه پررنگ باشید و بدرخشید❤️

با این متن خوب انتظارم از اجرا خیلی بالا رفت.
کارگردانی مدرن رو بسیار دوست داشتم.
بازیگرها بسیاااار معمولی و سطحی بازی میکردند و هیچ احساسی را منتقل نمیکردند متاسفانه.
خسته نباشید همگی.

اگر مهدی زندیه به تنهایی روی صحنه بود و تمام مکالمات را از طریق گوشی، یا بیسیم یا از پشت پنجره یا با همان قاب عکسها، انجام میداد اتفاق جالب تری را شاهد بودیم.
خلاقیت صفر. نور صفر. صحنه صفر، منظورم از صفر همان ضعیف است متاسفانه،و ببخشید بر من.
بازیگران هم فقط داشتند تلاش میکردند تا غرق نشوند به ویژه آقای رنجبر عزیز.
خداقوت به تمام عوامل این اجرا.

دلم نمیخواست از این جزیره بیرون بیام، نگاهم از خانم نقوی عزیز برداشته نمیشد، خسرو پسیانی عزیز که واقعا من رو شگفتزده کرد، اما نمایش از ورود کاظم سیاحی جان گرفت، قبل از آن انگار فقط نمک کم داشت که بعد بی نطیر شد، و کاش اقای حسینی نیا اینطور بی انرژی بازی نمیکردند.
دست مریزاد به خانم پسیانی و گروه حرفه ای ایشان.
خوشحالم که به دیدن این نمایش دعوت شدم.

خوشحالم که این اجرارو دیدم به دعوت دوستم.
صدای تیک تیک ساعت....
تلاش و تلاش و تلاش...
حیف که من بلیط نخریدم و نشد که امتیاز بدم
دیدن مهتاب همیشه برای من جذاب بوده و هست، مخصوصا وقتی نقد کار رو خوندم بهتر متوجه احوالات نمایش شدم...
دست مریزاد میگم به گروه لوپ چون از صمیم قلبم احترام قائلم برای ایشون و گروهش.
بله انسانها همواره در تلاشند...
با دیدن این کار خیلی خندیدم و خیلی فکر کردم که واقعا زندگی همینه...
ما ناچاریم برای رسیدن به هدفمون خودمون رو بشکنیم.
انتخاب اسم باعث ... دیدن ادامه ›› شد که من بدون گارد به دیدن این نمایش بشینم...
کاش باز هم بشه از شما اجرا ببینم با اینکه مخاطب همیشگی تئاتر نبودم.
ولی کاری که ادعایی نداشته باشه ارزشمنده.

بی اغراق میگم کاش در زندگی وینسنت ونگوگ یک کریستین وجود داشت تا اون تنها نمیبود و اینقدر احساس تنهایی نمیکرد.
و بی اغراق میگم همین دو بازیگر سرداریان و وجدانی برای این اجرا کافی بودند حتی اگر طولانی تر بود.
کاردرستی بود دست بردن در نمایشنامه ای که از ذهن نویسنده می امد. اون شب نفر کناریه من گفت برای دومین بار اومده و من تعجب کردم احتمالا از دوستان بودند اما الان با قاطعیت میگم یکبار دیگه هم میام، این صندلی های خالی باید پر بشوند تا امیرحسین سرداریان بتونه با تمام نیرویی که داره فریاد بزنه از رنجش در کالبد ونسان ونگوگ و منو بیشتر ازاین متحیر کنه تا این نقاش بزرگ رو بشناسم، مگر میشود معشوقه ی زیبایی مانند خانم مهتاب وجدانی در صحنه باشد و این عشق و نگاه بدون ذره ای تردید به سوی مخاطب پرتاب نشود؟
احسنت به کسی که این چنین بازیگرانی رو انتخاب کرده تا مخاطب از دیدن نمایش لذت ببرد، خیره کننده بودید، من برای اولین بار خواستم در این پلتفرم نظر بنویسم و نترسم.
لحظاتی به زن و شوهری که در ردیف جلو نشسته بودند و دستان همو فشار میدادند و اشک میریختند نگاه کردم /در صحنه رفتن کریستین، گویی که جانم میرود/ این یعنی زندگی، درک درست، تحلیل درست وقتی مخاطب منقلب میشود و من میخاستم به جای وینسنت بلند بگم نرو اما محو بودم. کاش ونگوگ زندگی عاشقانه ای را تجربه میکرد و آن لبخند کریستین باقی میماند.

من برای این دو بازیگر ایستاده دست میزنم و شمارا درخاطرم ثبت میکنم، خیلی باشرفید وقتی از ته دل دیالوگ میگید ... دیدن ادامه ›› و ژست نمیگیرید، غلو نمیکنید، صداقت در نوع بازی شما دیده میشد.
زوج دیدنی هستید در صحنه که مطمئنا بارها شنیده اید، امید دارم که هرشب دیدنی تر باشید و صحنه را زندگی کنید.
آقای سرداریان شما با این بازی نشان دادید که من میتوانم ضعف های بازیگران دیگر و نورپردازی و کارگردانی را ازیاد ببرم.
خداقوت باز هم میبینمتان.