در گذر بی شمارترین ثانیه های عمر
یاد تو هنوز مانده است
بی گذر ...
تو سرزمین بهار
و من تندری
پرسه در زیبایی هایت...

تا دیرگاه
بامداد در پاییز قدم میزد
من به انتظار نشسته بودم.

تار و پود خزانی رنگ آفتاب
خوابید
روی پوست آب.
من اما همچنان هراسیده و بیقرار
چون شوریدگی شوم برگ های پاییز
به انتظار نشسته بودم.

کنون نومیدوار
وقت به زوال میرود
من پایان میگیرم.

شب است
و زمان رفته است به خواب
شب است
خبری نیست زماهتاب
شب است
و رنگ آسمان غبارانگیز
شب است
ومن در سطر حیات مینویسم:
میعاد ما ، پاییز

رنگ ها تمام شد
و کودک
با مداد
آفتاب را رنگ زد
شب شد...

خاک دلم
خیس باران شد
وقت آن است
که بتابی...

به آنانکه محزون اند و ستایندگان پرواز:

پرنده ای که رهید و پرید تا به فراز
نیافت او زطبیعت پرنده ای هم ساز
حزین وغمزده ام زین جهان ومیدانم
کسی که مانده غریب ،میکند پرواز

کجای این جنگل شب
پنهون میشی خورشیدکم
پشت کدوم سد سکوت
پر میکشی چکاوکم

چرا به من شک میکنی
من که منم برای تو
لبریزم از عشق تو و
سرشارم از هوای تو

دست کدوم غزل بدم
نبض دل عاشقمو
پشت کدوم بهانه باز
پنهون کنم هق هقمو

گریه نمیکنم نرو
آه نمیکشم یشین
حرف نمیزنم بمون
بغض نمیکنم ببین

"داریوش"

بشنو این نکته که خود را ز غم آزاده کنی ............ خون خوری گر طلب روزی ننهاده کنی
آخرالامر گل کوزه گران خواهی شد .................... حالیا فکر سبو کن که پر از باده کنی
"حافظ"

از: "حافظ"