لالایی در آخر اپیزود سیمین سامان نغمه ای تلخ است همچون فرم تکرار گونه آن و همچون تاب خوردن نوزاد در دستان مادر ، هرچند دست کم باعث می شود به خواب برود . تلاش بیهوده شخصیت ها که هرچه بیشتر سعی میکنند بیشتر گرفتار این ضرباهنگ تکراری میشوند ، گرفتار واژگانی می شوند که هرچند برای ارتباط آدم هاست باعث جدایی انها می شود . آیا باید آرزو کنیم که دیگر چیزی نگوییم یا به امید روزی بگوییم که دیگر نخواهیم گفت ؟ (مانند شعر ساموئل بکت :پت پت پیستون کهنه قلب می گوید love love love و خاموش می شود و مانند دیالوگ پایانی صبا : رفتید بخوابید ، نمی زارم بخوابید و خاموش می شود )

حبیب بی صدا فریاد می کشد

روانکاوانه که بنگریم شاید حبیب ، ناخودآگاه برای رهایی از کشمکش بین عشق و نفرتش به مریم دست به خودکشی میزند و شاید تلاش او برای رهایی از بند ، رسیدن به خواب ابدی و تولدی دیگر است . اما در نگرشی اجتماعی حبیب در طول قصه اش بی صدا فریاد میزند ، او با خودکشی درد هایش را در مقابل وجدان جامعه فریاد میزند و حس همدردی آن را میخواهد هرچند او قربانی همین جامعه است .

در این شب های زمستانیِ خیابان های نیاوران ، با آدم هایی آشنا شدم که نقش زندگیشان به قدر همین شب ها زیبا و تامل برانگیز بود . آدم هایی که به گفته کارگردان به قصد نزدیک شدن سلام می کردند ولی دوری نصیبشان می شد ، آدم هایی که انگار روی تخته پاره میان امواجند و تنها کلمات راه نجات آنهاست

چندی پیش از اجرای اثری باخبر شدم که هر چند به دور از تبلیغات و هیاهوی گیشه و در سالنی اکنون نه چندان پر رونق اجرا می شد ولی نام نویسنده - کارگردان آن کافی بود تا مرا متقاعد به رفتن کند .

نمایش ، سفری قهرمانانه بود که قهرمان آن نه به تنهایی بلکه با کمک دیگر شخصیت های چه به ظاهر نیک و چه بد طی میشد ، سفری که بیش از آنکه در بیرون باشد درون قهرمان داستان اتفاق می افتاد . شاید با نگاهی روانشناسانه حرکت طلایی را بتوان در گذری از کودکی به بلوغ بررسی کرد ، از این منظر طلایی مرا یاد آلیس و دروتی در آلیس در سرزمین عجایب و جادوگر شهر زمرد می انداخت . اکنون طلایی نیز در موقعیتی شبیه به آنها هر آنقدر که در بیرون و کنار شخصیت ها پیش می رفت در درون خود سیر می کرد . سیری درونی که طلایی را برای جدایی از دنیای بچه گانه خود آماده می ساخت .
فضای جنگل و حیوانات که دور از تمدن و بیشتر نزدیک به طبیعت انسانی بود محیطی مساعد و باور پذیر برای تحقق این سفر محیا می کرد .
پرواز این اجازه را به مخاطب می دهد تا از زوایای مختلف نگاه کند ، از جمله می توان به آن دیدی اجتماعی داشت و جنگل و حیواناتش را نمادی از جامعه بشری دانست و نیز می توان هرکدام از شخصیت ها را جداگانه بررسی نمود شخصیتی چون ناامید را نماد انسان معاصر که به دور از راز گونگی ابتدایی خود به بن بست رسیده است وکرکس ها که در نقطه مقابل آن بیش از همه وام دار طبیعت نخستین انسان اند و متاثر نشدن از مرگ آنها ها همانقدر درست است که متاثر شدن از مرگ ... دیدن ادامه ›› نا امید. و این چنین در مورد تمام شخصیت ها که پرداختن به آنها نیاز به مجالی طولانی دارد .

نمایش را نمی توان تئاتری آموزشی نامید، ذر واقع پرواز تئاتری پس از آموزش است ، علی رغم طراحی ساده و بازیگرانی که نامشان برای مخاطب آشنا نیست اثری با زیبایی بصری است ، می توان شاهد بازیگرانی بود که هر چند تجربه زیادی از صحنه ندارند ولی سرشار از انرژی اند و پیداست به درستی آموزش دیده اند .

محمد صادق

همه گفتن بازم میگم حتما ببینید

بی صبرانه منتظرم ...

کار خوبی بود ،

با سلام خدمت آقای افشاریان گرامی

متاسفانه نتونستم هیچ ارتباطی با متن برقرار کنم ، به غیر از چند جمله از کانت و کافکا که خیلی باکلیت نمایش هماهنگ نبودند .
محدودیت در انتخاب صحنه رو می پذیرم ولی به شیوه بیان و بازی شما نقد دارم .

با احترام