آخرین تئاتری که من با تمام وجود از دیدنش لذت بردم «بیرون پشت در» بود، پارسال همین موقع‌ها، سالن حافظ... پژواک اون کار تا مدت‌ها در ذهنم زمزمه می‌شد و با من همراه بود.

اما امشب تئاتر «نگاهمان می‌کنند» رو دیدم، در سالنی که نسبتا خالی بود و پشت سرم هم یک سلبریتی مثل یک تماشاگرنما بلند سرفه می‌کرد و پچ‌پچ می‌کرد و از کار مچ‌گیری می‌کرد، اما...

کار از دید من کارقوی و زیبایی بود، فرم و خط روایی داستان، بازی‌ها، متن... نه کلیشه‌ای بود و نه گیشه‌ای. انقدر دوستش داشتم که حتما دوباره می‌بینمش.

من گزینه‌ی دوست داشتم رو انتخاب کردم ولی...

نمایشنامه به نظرم فوق‌العاده بود و من رو تا حدی یاد فیلم نیمروز* با بازی گری کوپر انداخت. گروه هم خیلی خیـــــــــــــــــلی زحمت کشیده بودن.

ولی چیزی که باهاش مشکل داشتم فرم اجرای نمایشنامه بود. این نمایشنامه ظرفیت این رو داشت که تک‌تک بیننده‌ها رو به گریه بندازه، ولی براش فرمی فانتزی و بعضی جاها کمدی انتخاب شده بود که این منو اذیت می‌کرد. مثلا فرض کنید قرار باشه یک مرثیه به صورت طنز اجرا شه یا اصلا نمایش مرگ فروشنده به صورت طنز اجرا شه!

در کنار این‌ها دوست داشتم از صدای خانمی که گلاه گیس شرابی (اگه درست دیده باشم) به سر داشتن یاد کنم که بی‌نظیر بود!

*High Noon

یه کار خوب، ساده و آبرومند که تعادل مناسبی رو بین دلپذیر بودن و فلسفی بودن برقرار کرده... نه خنده‌دار بودنش از روی لودگیه، و نه فلسفی بودنش خیلی عمیقه

دست آخر برای گذروندن یه عصر بهاری به شدت توصیه می‌کنم

و ضمنا

Bahram Afshari ROCKS! :D