در مقدمه کتاب " زندگی گالیله" ترجمه حمید سمندریان، به قلم افسانه ماهیان و به نقل از ایشان نوشته شده: " آن چه را من در این نمایشنامه می بینم رنج های یک انسان نابغه و محرومیت های یک کاشف و چیدن بال های انسانی است که قدرت پرواز پرندگان را دارد، اما در نهایت محکوم به سکوت می شود. ... بنابراین مکاشفه من، درک کردن، احساس و انتقال آن رنجی است که او تحمل می کند. یعنی شکنجه های هولناکی که به روی نوابغ صدها برابر قوی تر از انسان های عادی است و کشف این انسان استثنایی برای من مهم است.حالا چقدر بتوانم در اجرا این را منتقل کنم سئوالی است که هزاران بار از خودم پرسیده ام..." و واقعا هم از مطالعه متن نمایش نامه می توان به عمق این رنج و شکنجه رسید. لیکن نمایش اجرا شده در تمام ابعاد، در انتقال رنج ناشی از محرومیت، سختی تحمل آن و سکوت اجباری گالیله، موفق نبوده و صرفا روایتی سه ساعته، خلاصه وار و بسیار کلی از دوران زندگی گالیله در قرن شانزده ارائه می نماید.

با سلام و احترام؛ به نظرم علاوه بر ویژگی های نمایش که پیش از این توسط دوستان مور توجه قرار گرفته است، تاملی در پوستر نمایش نیز خالی از لطف نباشد. "دانه های تسبیحی" که با "طر ح های اسلیمی" در دل خود، نشان از مجموعه آدم هایی دارند که در کنار یکدیگر و بر اساس آیین و سنت، فرهنگ را شکل می دهند و استحکام می بخشند. فرهنگی که آموزه های منبعث از دین نیز در آن نقش به سزایی دارند. کلمه "پایین" در زمینه ای "سیاه"که در نگاه اول "یا حسین" و "واقعه عاشورا" را به ذهن متبادر می سازد.
به نشانه تفاوت های موجود میان آدم ها، "انسجام" و "هم راستا بودن" برخی دانه های تسبیح نسبت به دیگر دانه ها بیشتر است. و دو "دانه همرنگ زرد" در "نقاط متقابل" به نشانه خط اصلی نمایش و تقابل قهرمان و ضد قهرمان. و از همه مهمتر، شکل "مدور" تسبیح، که گویای تغییر همیشگی موقعیت آدم ها از منظر حقیقت است.

کشمکش جذاب قهرمان و ضد قهرمان در فضایی به شدت ایرانی و به دور از تکلف و اداهای مدرن. و یک کهبد تاراج درجه یک. روح اکبر رادی شاد و درود بر تمامی عوامل نمایش.

با سلام و احترام به تمامی عوامل، مواردی را به زعم خود در خصوص نقاط قوت و نقاط قابل بهبود نمایش عرض می نمایم:
1- نمایش ایرانی، ضمن توجه به شخصیت سیاه
2- بیان سرراست و پرهیز از نمادگرایی غلو شده
3- مونولوگ های موجز، موثر و پیش برنده داستان
4- بهره گیری مناسب و به اندازه از موسیقی
4- نا هماهنگی نور در برخی صحنه ها وجود داشت.
5- پایان بندی نمایش از منظر متن و اجرا جای کار بیشتری داشت.
6- گفتگوی بازیگران در صحنه، مستلزم تعامل و توجه به یکدیگر از حیث حس وبیان و حرکت است، لیکن به نظرم این موضوع در نمایش مغفول مانده است.

قصه دغدغه های درونی و بیرونی بسیاری از آدم های امروزی، رفتارهای متقابل و تعامل و کنار آمدن با پیچیدگی های ذهن؛ با بیانی صریح، طراحی صحنه خوب و یک علی سرابی دوست داشتنی. نقش آقای جمشیدی(پاتریک) و خانم بنی آدم(اما) جای کار بیشتری داشت و در صورت تحقق می توانست به فهم مخاطب از الگوی ارتباطی بین شخصیت های نمایش، عمق بیشتری ببخشد.