فیلم با جان مایه استعاره های تصویری است، که زوایای مختلف زندگی مملو از خیانت های مختلف را نشان میدهد. داستان ها و بازی ها سنجیده است. انگار کتابی با داستان های کوتاه تصویری در مقابل چشم مخاطب ورق میخورد. و در اخر نویسنده شما درگیر تلخ بی انداره جامعه میکند. امید که در شهرهای دیگری هم اکران شود.

می سی سی نشسته میمیرد تئاتر اصولی و به جا است که جدای از طنز پردازی های درست در متن بینش و نگرشی اعتقادی سیاسی، با درون مایه بلوک شرق و غرب را دارد. مانند دیالوگ وزیر به دادستان در هواپیما: الان به اعتدال نیاز هست، اعتدال دهان مخالفین حکومت و دولت را میبندد، دیروز برای خدا مردم را گردن میزدیم، و امروز برای شیطان عفو میکنیم. این اصلی ست که دولت ها باید رعایت کنند، ....‌..... با روش تو هم دنیای غرب مسخره مان میکند همه چپی های تندرو نیش مان میزند. یا دیالوگ سن کلود به دادستان: عدالت فقط بدون خدا به وجود می آید. کارگردان به خوبی میداند که کجا با نوستالژی های سینما و موسیقی غرب بازی کند و هر لحظه مخاطب را منتظر صحنه ای خلاقانه میگذارد. که اگر مخاطب آن اثرها را نشناسد سردرگم میشود. بازی همه ی بازیگران درست و به جاست که بهرام افشاری بار دیگر مهر تایید بر توانمندی بازیگری خودش میزند. باید به عوامل صحنه که در نقش های فرعی هستند، به نام های امیر احمد زاده، ایمان فتاحی، هومان محمد حسینی و سامان قاسمی دست مریزاد گفت که دکور خلاقانه را بی وقفه و سریع جا به جا میکنند. به امید آن که نمایش هایی با اصول درست تئاتری و به جا در تئاتر ایران زمین خلق شوند.
درکل با طعم های ترش و شیرین، شور و تلخ، خوشمزه ی درهم ریخته ی دوست داشتی بود.
با سپاس یکی از تماشاگران راضی

امیز قلمدون نامش ما رو به سالن میکشاند. خیلی وقت دلم برای اسم امیز و میرزا تنگ شده بود. ایران داره یه شکل دیگه میشه و اصلا شده یه روح بی قرار که خاطرات و ریشه ها فراموش میکنه. امیز قلمدون پر از عشق و مهر هست. اما دلال نیست. در شهر ما همه چی دلالی شده حتی عاشقای شهر کارشون شده. رفتیم و روایت این داستان هم شنیدیم که اگه دلال نباشی چی میشه. خسته نباشی به همه ی اعضای گروه به ویژه مدیر صحنه حسن عسگری.