ساعت
بی رحمانه ناخن میکشد به چهره ی دیوار...

ومن
خسته ام از نوری که موزیانه خودش را به اتاقم کشانده است...

باید موهایم را هدیه کنم به قیچی خیاطی مادر
مادری که مرا
این نو عروس گیس بریده را
از لای در
به مردان از راه رسیده تعارف میکند....

دوباره درد در استخوانم لانه میکند
"نه ... دیدن ادامه ›› مگر سهم زن آغوش و بوسه است؟"
قرار بود نو عروس قصه ای باشم که....

اما حالا لاک سرخ خشک نشده ام تا صورت مردان از راه رسیده دویده است...
" عروس را چه کسی با دستان بسته به حجله می‌برد.؟"
صدای آژیر که می‌پیچد
من به این فکر میکنم که چرا اینجا
شبیه هیچ مجلس جشنی نیست....

زهرا رحم دل

شهر من
شهری که نفس های مراخسته کرده است
شهری که زنان در آن
پاشنه کفش هایشان را برای دیده شدن بلندترانتخاب می کنند
وسکوتشان رابا خط لب های پر رنگشان به گوش مردم می رسانند
زنان شهر من،هرشب یک خواب تکراری را تاصبح چندبارمی بینند
اینجافاصله میان آه زن خانه نشین تا شیک پوش خیابان ی
تنها یک ماتیک قرمز است.

زهرا رحمدل ، تیرماه 94

سال هاست کلاغی شده ام بر شاخه های این مزرعه
از دور باغبانی زل زده است
که نا امیده شدن از ابرهای بخیل
کلنگ ویرانی مزرعه به دست او داده...

"زهرا رحمدل"

یادم را...
پی کدام نخود سیاه فرستاده ای
کاش حافظه ات بر گردد...

"زهرا رحمدل"

عاشق که باشی
داوری می شوی که کارتهایش روی سرخی به خود نمی بینند...

"زهرا رحمدل"

کرکره های شهر را بکشید
خورشید را بدهید خاموش کنند
زنان شهرمن داغدار آرزوهای از دست رفته شان هستند...

"زهرا رحمدل"

شعر که برای شما جان دوباره نمی شود
کاش پرچم سفیدی بودم
واین کره خون آلود را دور می زدم...
زمین سالهاست مرگ کودکان را بغض کرده
وبرای پرستوهای مهاجر گریه می کند
وسالهاست که خواب آزادی می بیند!
اما خواب هایش که برای شما معنای لبخند نمی دهد
کاش بجای این کاغذ سپری داشتم جادویی
وتمام گلوله هایی را که به سمتتان می آید
در باور کودکانه تان گل سرخ تعبیر می کردم

"زهرا رحمدل"
(برای کوبانی)

نیستی...
فاصله ای به کیلومتر یک شهر میان ماست
زنان شهر هر روز صبح رخت هایشان را در دل من می شویند
و چایشان را با اشک من دم می کنند
نمیبینی با خوردنش چقدر دل جاده به شور می افتد؟!
نیستی...
و هر بار در آینه دختر غمگینی را می بینم
شبیه به کسی که دوستش داری نیست
و هربار دلم می خواهد
جاده را از همان جایی که خط کشی کرده اند
دور بزنم
دور بزنم
آنقدر دور بزنم...
تا سرم گیج برود
و بروم رو به روی
گاوی که در قصه های مادربزرگ
زمین روی دو تا شاخش می چرخید
بنشینم و درد دل کنم...

"زهرا رحمدل"

می ترسم...
و دوستت دارم را این بار با لکنت می گویم
دددوو.........ووور می شوی
آنقدر دور که حتی باد هم صدایم را به تو نمی رساند
کلاهت را اینجا جا گذاشتی!

"زهرا رحمدل"

کارم از کار گذشته است
و شکستن اتفاق تازه یست که می افتد
کلاغ هایی که خبر آوردند
خودشان بی خبر بودند
باد زودتر از آنها به گوشم رسانده
اتفاقی را که آخرش هرطور تمام شود
من از ابتدایش شکسته ام
اینجا دیگر ایستگاه آخر است
این فصل که بگذرد
باید ببوسمت بگذارمت لای کتاب هایی که دوستشان دارم

"زهرا رحمدل"

پیدا کردن تو لای آن همه درخت سخت نبود
اگر چشمانت را نمی بستی...

"زهرا رحمدل"

دلم مرگ می خواهد
خوابی به وسعت اندوه من و تو
آرامشی مطلق
سکوتی لبریز
می آسایم در خاک
چه بوی آشنایی
می رقصم در باد
چقدر بی وزنم...

"زهرا رحمدل"

استخوان هایم درد می کند
فکر می کنم دارم بزرگ می شوم
درد را تاب ندارم
کودکی هایم کو؟
آن را پشت دروازه دوست داشتن جا گذاشته ام

"زهرا رحمدل"

حال این روزهایم خوش نیست
دلم تنگ شده...
آنقدر تنگ که حتی به تن عروسکم هم نمی رود
در سکوتی تلخ...
ترانه اندوهم را
با عروسکم تقسیم می کنم...
تا سیر گریه کنیم!

"زهرا رحمدل"