این حق را دارم از خودم خجالت بکشم که چند سال در محله‌ی پیروزی زندگی کرده‌ام و اسم شاهرخ ضرغام به گوشم نخورده است. تئاتر سگک روایت‌گر زندگی شهید شاهرخ ضرغام است که از او به عنوان حر انقلاب یاد‌ می‌شود. کسی که قبل از انقلاب رفتاری لات‌مأبانه داشت اما پس از انقلاب متحول می‌گردد و در جنگ به شهادت می‌رسد. به اعتقاد من رضا بهرامی و کل گروه با دو ریسک بالا سگک را به روی صحنه آورده‌اند: اول اینکه اجرا رفتن در شرایط کرونایی، خود بار سنگینی بر دوش گروه است و دوم اینکه بحث‌های داغ سیاسی در حال حاضر جامعه و برداشت های غلط و نادرست بعضی افراد نظرات به سمت صفر یا صدی بودن کشانده‌ است‌.
طوری که نصفی از تماشاچیان بسیار لذت بردند و نصفی دیگر که به طور کلی نمایش را نمی‌پسندند. اما مگر می‌شود طراحی صحنه‌ی خلاقانه رضا بهرامی را نادیده گرفت؟ مگر می‌شود قلم کهبد تاراج را دوست نداشت؟ به طور کلی تئاتر را بسیار دوست داشتم اما گفتن چند نکته را نیز لازم می‌دانم. نماز یک رکعتی و ایستاده-نشسته‌ی
مینا خانم(با بازی بی‌نظیر مرجان قمری) و جا به جا گفتن ذکر‌های بعد از آن را درک نمی‌کنم اما الحق که مادر شهید بودن را به خوبی نشان داد. و اینکه شاهرخ قصه، بزرگ شده‌ی دوران پیش از انقلاب است و هر قدر هم که از شاه بدش بیاید بعید بدانم که خیابان‌ها را به اسم جدیدشان بگوید‌ و به جای خیابان شاه یا فرح‌آباد بگوید جمهوری و پیروزی. وقتی که وارد سالن می‌شوید با پارچه‌های سفید مچاله شده و پخش و پلا روی زمین مواجه می‌شوید که بیانگر حال آشفته و منفور شاهرخ قبل از انقلاب و قبل از جنگ است که رفته رفته صاف می‌شود به آرامش می‌رسد و سر انجام به کفنی به همراه پلاک بدل می‌شود. طراحی صحنه‌ی خلاقانه‌ و کارگردانی رضا بهرامی نقطه‌ی قوت این اجرا و بازی‌های نسبتا ضعیف بازیگران به ترتیب ورود به صحنه نقطه‌ی ضعف آن است.

 

قبل از هر چیز باید بگویم که اجرا رفتن در این شرایط سخت بی‌تماشاگر کرونایی دل بسیار بزرگی می‌خواهد، تا تمام سختی‌هایش را به جان بخری و پای همه چیزش بایستی. هر کسی از تهیه کننده و کارگردان و بازیگر و... که در این شرایط چراغ فعالیت‌های هنری را زنده نگه داشته‌ است، کار بزرگی انجام می‌دهد. پس قبل از هر چیز به علی‌رضا اجلی و کل گروه بابت این شجاعت تبریک می‌گویم.
لوله روایتگر طبقه‌ی کارگر است و قصه از آنجایی شروع می‌شود که به دلایل نامعلوم و غیر منطقی‌ای کارگران بی‌کار می‌شوند. بین‌شان تفرقه می‌افتد، نانشان آجر می‌شود و سر آخر تا مرز بی‌آبرویی پیش می‌روند. و مثل همیشه اگر صدای کسی بر طبل رسوایی‌ مسببین این امر بکوبد صدایش را در نطفه خفه می‌کنند. پرفورمنس بی‌نظیر و بازی بازیگران، اجرای به یادماندنی‌ای در خاطرتان ثبت می‌کند و دیالوگ‌ها و لحن روایت، متناسب و درخور اجراست. یک تئاتر نمادین و کم دیالوگ برای درک بهتر درون‌مایه‌ای که کمتر کسی جسارت بیانش را دارد. می‌شود با خیال راحت لوله را دید و بغض کرد و تاسف خورد که هر آنچه به نمایش گذاشته شد، بر اساس واقعیت بود.

معنی مردن برای نسل ما تعدیل شد
مرگ با رگبار به رویای ما تبدیل شد
هیچ کس باور نخواهد کرد چندیدن نسل بعد
ما نجنگیدیم جنگیدن به ما، تحمیل شد!
#روزبه_بمانی
خدا می‌داند که چقدر از تماشای این اجرا لذت بردم. لحظه‌ی ورود، زمانی که نوازندگان را در کنار سازهایشان روی صحنه دیدم از ته دل خوشحال شدم؛ ... دیدن ادامه ›› چون قرار بود بعد از مدت‌ها اجرایی همراه با موسیقی زنده ببینم. چه زخمه‌ای زدند بر آثار مانده از زخم‌های قدیمی... چه غوغایی به پا کردند بازیگران درخشانشان... دست روی چه موضوع عمیقی گذاشتند...
چه طراحی صحنه‌ای و عجب میز تعادلی! [میز تعادل دقیقا همون مغز متفکر همه‌ی اتفاقات قصه بود. همانطور که در عکس‌ هم مشاهده می‌کنید کاملا در حالت تعادل قرار داره!]
سربازان همیشه عروسک خیمه‌شب بازی مغز متفکر هستند و در عین حال همگی قربانی. چه زیبا گقتند که آزادی ما در گرو همزیستی مسالمت‌آمیز ماست...
حرفی نمی‌ماند جز تقدیر و تشکر بابت چندین ماه تمرین برای یک اجرای سنگین و چند زبانه!
امیدوارم موفق به دیدن این تئاتر زیبا بشید.