آیا این نمایش یه برداشت پساپست مدرنیته از شاهکار دل انگیز شکسپیر بود؟! اصلا چرا باید چنین داستان دوست داشتنی و تراژیکی رو به این روز بیاندازیم؟! چرا باید بازنویسی بشه اونم به شکلی که سلاخیش کنن؟!
بازیهای تکراری و تیپیک! آقای محمدزاده این نمایش همون آقای محمدزاده ای هستن که در تمامی نقش های سینمایی و تئاتریشون تا حالا دیدم. هیچگونه پیشرفت یا حداقل تغییری درشون نیست. در هیچ صحنه از نمایش نتونستم رمئو رو در ایشون ببینم! فقط یک آدم عصبی بداخلاق و بی شرم که زندگیش با مواد و لات بازی میگذره.
خانم پسیانی..... در نقش ژولیت عاشق و متین؟! امکان نداره!
اگر استاد چرمشیر میخواستن اون نمایش رو به شکل دیگه ای روی صحنه ببرن، بهتر نبود که اسامی رو هم عوض میکردن؟! چه اشکالی داشت؟! چه اشکالی داشت که به ما اجازه میدادن تصورمون از این دو شخصیت همونی که همیشه بوده باقی بمونه؟! چرا باید بجای اون دوتا عاشق بی قرار که به فجیع ترین وجه ممکن و بسیار ناعادلانه مردن حالا شخصیت هایی رو ببینیم که حتی میشه گفت برای مرگشون لحظه شماری میکنیم؟! من در تمام طول نمایش حتی یک لحظه هم با رومئو و ژولیت همزادپنداری با هرچیزدیگه پنداری نکردم! میخواستم زودتر این دوتا لکه ننگ از روی زمین محو بشن! فرقی هم برام نمیکرد کی اونها رو میکشه!
ایکاش به بهانه مدرنیته و پست مدرنیته و ......نیته شاهکارهای تاریخ تئاتر رو به فنا ندیم! رومئو و ژولیت باید یک تراژدی دردناک بمونه! و به این فضاحت با زمان امروز تلفیق نشه.
تنها نکته مثبتی که باعث شد تا آخر نمایش دووم بیارم موسیقی بی نظیر و زنده نمایش بود که واقعا شاهکار بود.