پاینده باشید.
از تماشای این نمایش بسیار لذت بردم. چقدر بازی‌ها و عمل و عکس‌العمل‌های بازیگران در این نمایش برای من دلنشین، به‌اندازه و به‌جا بود. حتی تپق‌های اندک و ریزشون آن‌قدر خوب درآمد که گویی سه انسان واقعی در.حال انجام چنین مکالماتی هستند. دست مریزاد...
هشتاد دقیقه یک‌نفس بدون قطع صحنه و بدون از ریتم افتادن، دو نفر (و در ادامه سه نفر) مشغول دریدن یکدیگر و نقب زدن به عمق روان و اعتقادات هم بودن.
––نقل به مضمون:
«نصف تیغه توی سر خریدار باقی مونده بود... مورب و براق... خونش به همه‌جا فوران کرده بود... حتی روی برگه‌های توافق‌نامه...»
––
و به عقیده‌ی من حتی روی صورت ما تماشاگران!!!

و همه‌ی این‌ها بدون انگیزه‌ی قبلی....

این نوشته در مورد نمایش نیست بلکه در مورد فرهنگ تماشای نمایشه.

آقای عزیزی که پشت من نشسته بودی؛ صندلی در سالن نمایش جایی برای آرام نشستن و دیدن نمایشه نه اجرای فرم‌های پومسه و کاتا.
لطفاً اگه این متن رو خوندی از این به بعد مثل انسان روی صندلیت بشین و این‌قدر به صندلی جلویی ضربه نزن.

با درود به دست‌اندرکاران این نمایش.
خسته نباشید.
من این نمایش رو خیلی دوست نداشتم و نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم.
روابط بین شخصیت‌ها برای من گنگ و بی‌معنی بود. علت وقوع بعضی از اتفاقات در این نمایش برای من قابل درک نبود؛ در حدی که اوایل نمایش فکر کردم با یک کار سورئال مواجه هستم‌.
طراحی لباس شخصیت‌ها خوب بود به غیر از شخصیت مایکل‌جیمز که لباس ایشون به نظرم خیلی امروزی بود.
راستش اوایل نمایش قصد داشتم سالن رو ترک کنم و به اون دو نفری که از سالن خارج شدن حسادت کردم؛ اما اختتامیه درخشان نمایش و استحاله شخصیت کریستی در پایان باعث شد خیلی خوشحال بشم که تا انتها در سالن موندم.

***خطر اسپویل:
تنها شخصیتی که در این نمایش بسیار به دلم نشست شخصیت کریستی بود با بازی درخشان (از نظر من) آقای زارعیان که فقط به خاطر ... دیدن ادامه ›› دیدن بازی ایشون تماشای نمایش رو تا انتها تاب آوردم. بازی خانم کلاته و آقای جلالی
هم برای من دلنشین بود. صدای شخصیت پدرِ بیل به سر (آقای شینی) هم خیلی جذاب بود.
همون‌طور که گفتم بخش درخشان داستان از دید من استحاله‌ی شخصیت کریستی و بیرون آمدنش از زیر سایه‌ی سنت‌ها و آوارهای کشنده‌ و سنگین خانواده و اطرافیان در پایان نمایش بود.
جذاب‌ترین دیالوگ برای من (البته به غیر از شاه‌دیالوگ اصلی که در بخش خلاصه داستان در سایت نوشته شده) جایی بود که کریستی از خدا کمک می‌خواد و پدر بیل به سر بهش میگه:
«حرف از خدا نزن که دوباره برامون وبا و طاعون و بلا نازل می‌کنه»
بدترین دیالوگ هم به نظر من:
«چطوری کریس؟»

ممنون از تلاش همه‌ی عزیزان حاضر در این نمایش.
دمتون گرم.
موفق باشید.

از تماشای این نمایش بسیار لذت بردم. به دوستانی که موضوع این کار رو دوست داشتند خواندن کتاب ژرمینال رو پیشنهاد می‌کنم.
بازی آقای ایرجی برای من جذاب‌ترین بخش این نمایش بود. البته اجرای سایر بازیگران هم خوب بود؛ هرچند جایی که خانم مرزبان برای اولین بار با ینک روبرو می‌شه عبارت «یه هیولای وحشتناک» یا یه چیزی معادل این رو به کار برد که بعد از اون همه‌ی بازیگران تکرار کردن «گوریل پشمالو». نمی‌دونم توی متن هم همین‌طوره یا اینکه بازیگر زن باید همون «گوریل پشمالو« رو می‌گفت چون قاعدتاً اینجا نقطه‌ی مهمی در نمایشه. به دلیل اینکه متن اصلی رو نخوندم نمی‌تونم اظهار نظر کنم. لطفاً دوستانی که اطلاع دارن منو راهنمایی کنن.
طراحی صحنه نمایش و استفاده جذاب و خلاقانه از المان‌های موجود در صحنه برای من خیلی جذاب بود.
مونولوگ نقش ینک در انتهای نمایش برای من زیباترین و دردناک‌ترین بخش بود.
سپاس از تمام کسانی که این نمایش زیبا رو تهیه و اجرا کردن.