نمایشنامه «جریده» حول محور یک نامه اعتراضی شکل می‌گیرد؛ نامه‌ای که گروهی از کارگران قصد دارند آن را به اداره کار ببرند تا به شرایط ناعادلانه ساعت کاری خود اعتراض کنند. اما کارفرمای آن‌ها، که یک فئودال مستبد است، با برخوردی ارباب‌مآبانه و همراه با ترسی دیرینه از سگ‌ها، فضایی سرکوبگرانه ایجاد کرده است.داستان درگیری و کشمکش‌های درونی کارگران را به تصویر می‌کشد؛ آن‌ها از یک سو به دنبال احقاق حقوق خود هستند، اما از سوی دیگر ترس از دست دادن کار و معیشت، مانع از اقدام قاطعانه‌شان می‌شود. در نهایت، نامه‌ای که قرار بود ابزاری برای تغییر باشد، به دلیل اختلاف‌نظرها، بدگویی‌ها و خیانت میان کارگران، هرگز به اداره کار نمی‌رسد و سرانجام به دست ارباب می‌افتد. این شکست، بازگشتی دوباره به زندگی روزمره و پذیرش شرایط موجود را برای کارگران رقم می‌زند.

نمایش با روایت مستقیم ارباب آغاز می‌شود؛ او از ابتدا در تعامل با تماشاگر(صحبت کردن با مخاطب)، داستان را پیش می‌برد که شیوه‌ای جذاب و تأثیرگذار برای جلب توجه مخاطب است. طراحی صحنه به خوبی حس و حال یک فضای روستایی و حیاط بزرگ ارباب را تداعی می‌کند؛ حوضچه‌ای در مرکز صحنه قرار دارد و زن و شوهری که مشغول گردگیری فرش‌ها و پشتی‌ها هستند، تصویر روشنی از فضای خانه یک مالک فئودال ارائه می‌دهند.
خب سوسیالیسم نقد جدی در فئودالیسم دارد و نویسنده وارد این فضا نمیشه و وارد این فضا میشه که تا مضلوم نباشه ظالم نیست.

بازیگران نمایش اجراهای عالی ارائه می‌دهند و با ایفای نقش‌هایشان به خوبی حس و حال شخصیت‌ها را به مخاطب منتقل می‌کنند. طراحی لباس و گریم ... دیدن ادامه ›› هماهنگ با فضای داستان است. نورپردازی و صدابرداری در سطح خوبی قرار دارد، اما از افکت‌های صوتی کمتر از حد انتظار برای فضاسازی استفاده شده است، که می‌توانست به تقویت حس تعلیق و درگیری عاطفی در صحنه‌های کلیدی کمک کند.

در مجموع، این اثر تجربه‌ای تماشایی و تفکربرانگیز است که مخاطب را به تأمل درباره روابط قدرت و ترس‌های جمعی وادار می‌کند.

مَثلِث نمایش عروسکی بود، که براساس ترکیبی از نمایشنامه های شکپیر بود، که بصورت خلاقانه اجرا شده بود، من با دوستانم دیدم ، یکی از دوستانم گفت اگر نویسنده متن نمایش را اقتباس نکرده باشد و خود نوشت باشد ، خلاق ترین نمایشی است که در ایران اجرا شده، که در هر صورت من گفتم چه بومی سازی شده باشد چه نباشد نمایش نامه خلاقیت و نوآوری زیادی دارد.

درود فروان و خسته نباشید.
اجرای بازیگران، گریم ، ایجادفضا و حس،پیام رساندن نیمه صامت ، کارگردانی ، و موسیقی دوست داشتم . نویسنده در رساندن پیام افسردگی ،دیالوگهای درونی ذهن ، چالش ها درون ذهن، چرخه تکرار افسردگی بین نسل و مشکلات کودکی ،به سختی میتواند دیدگاه ها روانشناسی در این موضوع رو انتقال دهد و دچار کلیشه های روانشناسی میشه. نقطه قوت نمایش تصویر سازی های صامت است ، که پیام را بدون دیالودگ میتواند به مخاطب برساند.

درود بر بازیگران و مخصوصا" پیانیست، من دومین بار بود این نمایش میدم ، برای همین شاید به نوعی مقایسه برای من باشد، که موزیک زنده فوق العاده به ان اضافه شده بود.

نمایش خوبی بود که در مورد عدالت و عشق ، که با پیش رفتن به جلو، بازی بازیگران عمق بهتری پیدا میکرد و داستان مشخص تر می شد. خسته نباشید به بازیگران و نویسنده و کارگردان

خوشحالم فرصت شد در آخرین روز این نمایش ببینم. وودی آلن با طنزی فلسفی عناصر تئاتر و عوامل سازنده‌اش را به چالش کشیده و با آن شوخی می کند. نمایش نامه خدایان با نوشته ودی آلن ، پر از نمادها پست مدرن است.چرخه ها تکرار بازی در بازی ، بازی استیج تئاتر آتن در استیج تئاتر نیوریورک و صحنه نیوریوک در اسیج تهران(تماشاخانه ملک) ، چرخه ها تو در تو مانند فیلم inception بود. این پیام میداد که تماشاچان خود بازیگر نقشهای زندگی خود هستند. برای القاء این حس، تعامل صحنه با تماشا چیان توسط بازیگران بین بین تماشیان صورت گرفت و بازیگران ،تماشاگران مخاطب قرار میداند. علاوه بر اینکه بازیگران نقشها تو در تو داشتند ، نویسندگان نیز حالت زیر مجموعه ای (تو در تو ) داشتند.نویسنده صحنه آتن خود توسط نمایشنامه نیویورک نوشته شده بود و آن نیز توسط ودی آلن نوشته شده بود. پیوند این سه صحنه توسط بازی برده( آقای مداح) بسیار خوب صورت گرفت. نویسنده بزرگ این مجموعه زئوس است ، نویسنده که خود در صحنه اول یک نقش است و توسط یک نویسنده کوچک نوشته شده است. اما در چرخه تکرار در این دایره نویسنده بزرگ است. حتی این نویسنده بزرگ (زئوس ) میتواند بمیرد در دیدگاه آتئیسم پسن مدرن، اما چرخه بینهایت این دایره همچنان پایدار است و روایت داستان همچنان نقل میگردد. وودی آلن در پاسخ به این سوال است، که آیا خدایی وجود دارد؟ نویسنده بزرگ زئوس را با ظنز(با جریان برق) میکشد. سوالات فلسفی بارها در صحنه پرسیده میشود که " آیا من وجود دارم یا من حقیقی هستم؟ یا بهتر این این طور سوال کنیم نویسنده زندگی من کیست؟ در انتها نمایش ودی آلن پاسخ میدهد، زمانی که از این در تئاتر خارج میشوی میتوانی نویسنده خودت باشی و نقش نویسندگان دیگر (چه بزرگ چه کوچک ) را بازی نکنی.
باتشکر از بازی خوب دوستان بعد چند ماه نرفتن تئاتر (به دلیل کرونا) خیلی لذت بردم از بازی بازیگران و نویسنده و کارگران و موسیقی صحنه ،حس خوبی داشتم . خیلی ممنون

نمایش خوبی بود و در ابتدا سفیر اکراین درباره این روخداد تاریخی ناراحت کننده کشورشان توضیح دادن ، ما درباره هلوکاست زیاد شندیم اما درباره هولودومور اطلاعات ،فیلم ها و کتاب ها کمی است . نمایش فضای زمان استالین و و استبداد آن زمان بخوبی نشان داد، قسمت اخر نمایش دختری با لباس قرمز من رو یاد فیلم فهرست شیندلر(که درباره هلوکاست ) انداخت ، دست بازیگران نویسنده و کارگردان درد نکنه عالی بود.