نمایش بسیار بسیار با سلیقه من سازگار بود و عمیقا لذت بردم. من با این تئاتر خندیدم و اشک ریختم. و مجموعه ای از احساسات مختلف رو تجربه کردم.
بازی هر سه عزیز برام لذت بخش بود و برام تعجب آور بود که سجاد افشاریان چطور یک نفره با این مونولوگ های طولانی میتونه انقدر مخاطب رو تحت تاثیر قرار بده.
نور پردازی و فضای مینیمال صحنه رو دوست داشتم.
ولی نکته ای که به نظرم اومد این بود که کارکتر شخصیتی علی، فردی به شدت خودخواهه. چرا این آدم نباید به عشقش میگفت چنین قضیه مهمی رو؟! چون نمیخواست تنها باشه باید زندگی یک نفر دیگه رو خراب میکرد؟! و بد تر از اون چرا بچه دار شد؟! کسی که خودشم قبول داشت بوسه تا وقتی تو انفرادی رحم مادرشه بهترین نقطس و به دنیا اومدنش چیزی جز درد عایدش نمیکنه! این کارکتر به هیچ چیز و هیچکس جز خودش و فرار از تنهایی خودش فکر نمیکرد‌. این مسائل باعث شد من تصویر قهرمانانه ای که از این شخصیت تو ذهنم نسازم و حتی حیدر در آخر داستان قهرمان مناسب تری به نظرم اومد.
من اون ده دقیقه ی آخری که چراغ های سالن خاموش شد و سکوت در فضا جاری بود رو به شدت دوست داشتم. حرکتی که هریک از ما رو به انفرادی ذهنمون محکوم کرد.
در ‌کل همونطور که در ابتدا گفتم بسیار نمایش رو دوست داشتم و لذت بردم.
خسته نباشید میگم به آقای افشاریان و بقیه عوامل.