نمایشی باشکوه، سادگی در فرم، اندیشه و جان را سیراب میکند و تماشاگر با دستانی لبریز سالن را ترک میکند.
بازی اعجاببرانگیز استاد طهمورث، متنی آکنده از عناصر و اسطورههای ایرانی به شایستگی، غایات فرهنگ ایرانی؛ یعنی فتوت، جوانمردی و رندی را به تصویر میکشد.
متاسفانه در میان خیل اجراها، کمتر اجراهایی را شاهدیم که کارگردان مغز نمایشنامه را دریابد؛ چراکه تحقیق و مطالعهی کافی پیرامون متن نداشته است. از میان اجراهای متعدد متون خارجی، کمتر اجراهایی موفق ظاهر میشوند. از سوی دیگر متون ایرانی با کیفیت، همانند معرکه در معرکه نیز تقریبا مهجورند و اجراهای کمی را شاهدیم.
نمایش ایران نیازمند یک رنسانس ایرانی است تا ضریب نفوذ خود در جامعه را ارتقا بخشد. به شخصه برای استاد طهمورث آرزوی سلامتی و طول عمر دارم.
این نمایش را از دست نباید داد...
تماشای این نمایش خوشساخت را اکیدا توصیه میکنم؛ چرا که
به عنوان نمایشی با محوریت سیاست و تاریخ معاصر متناسب با دغدغهی روز هست و مخاطب را به اندیشه وا میدارد. کارگردان روایت خود را در مورد مواجهه روشنفکران و اجتماع به طور عام و علامه دهخدا به طور خاص با انسداد سیاسی جامعه به تصویر میکشد. میان دوگانهی اول؛ عملگرایی کور و به طبع آن، نومیدی و دومین؛ اصلاح فرهنگی از پایین و گشایش تدریجی، شق دوم را بر میگزیند و بر آن است تا بگوید امثال صوراسرافیل و حسین فاطمی سرمایههایی از دست رفته هستند و امثال دهخدا با اصلاح فرهنگی مستمر و محافظهکارانه رهاورد بیشتری برای اجتماع داشته اند.هنوز در جامعه ما، پس از تجربهی سه انقلاب در سدهی معاصر، منازعه میان انقلابیگری و اصلاح تدریجی پرسشی بنیادین است.
در تیاتر شهر این کار رو دیدم و تا حدودی لذت بردم. بازیگران انرژی خوبی داشتند. روایت کارگردان میان زبان جهانی یا ایرانی یا اسپانیایی سرگردان بود و ریتم کار کند بود. تکانههای دراماتیک لورکا منطبق با استعداد متن، تحقق پیدا نکرده بود. دکور و لباس معمولی بود. انتخاب موسیقی قابل قبول بود. در کل بابت دیدن این اجرا راضی هستم. آرزوی موفقیت برای کارگردان و گروه نمایش دارم