بعد از مدت‌ها(واقعا بعد از مدت‌ها) یه نمایش خوب و کامل دیدم. تأکیدم روی کامل بودن بیشتره، به جهت اینکه در این چندسال اخیر تئاتر خوب دیدم ولی تئاتر کامل نه! تئاتری که متن و دکور و آرایش صحنه و بازی‌های خوب همزمان داشته باشه و همه این ها در جهت نمایش باشه و بیرون نزنه.
شیرینی متن و اجرا رو هم به به این گزاره‌ها اضافه و لحاظ کنید
دیدنش رو توصیه می‌کنم و حتی برای دو بار تماشا توصیه می‌کنم.
می‌شه فرهیخته بود ولی شیرین هم بود، جذاب هم بود مثل این نمایش.
ببینید:)

فرق من با تو اینه که تو از زندگی خودت بدت میاد
و من از خود زندگی!!

از وجاهت کار هرچی بگم کم گفتم.
وقتی پرده ها کنار رفت صحنه روشن شد، ورود بازیگر و هم زمانی موسیقی، همان لحظه بهم فهماند که بعد مدت ها دارم تئاتر رو به شکلی که معتقدم باید باشه می بینم. یاد بچگی هام افتادم، یاد تئاترهایی که در بچگی دیدم.
حال خوبی برای من ایجاد شد. یک سکانسی که همیشه تو رویاهام از دیدن تئاتر داشتم امروز به واسطه ی این نمایش برایم خلق شد.

میگن: اگه چیزی رو میخوای
اول باید از دستش بدی
تا به دست بیاری...

برای کسی که مرده تئاتر آخرین تلاشه...

احسان گودرزی ویژگی های خاص خودش رو داره چه تو فیلمنامه نویسی چه نمایشنامه نویسی...
نمایش شگفت انگیز شروع میشه و اعجاز آور تموم...
تجربه متفاوتی بود...
اما کاش نمایش ها از این حالت تک گویی ها و دیالوگ گویی های صرفا بدون کم ترین اکت و بازی و خالی از دکور در بیاد...
چون به شخصه تصور و توقعی که از نمایش دارم بیشترین بازی و حرکت در فضایی کاملا نمایشی هستم...

1. بازی بسیار خوبی از آقای کمیلی دیدم. با اون استایل خیلی سخت بود داشتن همچین بازی ای و تسلط.
2. بیشتر رقص ها خیلی بی مناسبت با نمایش بودند و کاملا میشد حذفش کرد.
3. ریچارد متن خوبی داشت اما من کارهای قبلی آقای نعیمی رو بیشتر دوست دارم.