اونجایی که چراغ خونه واسه تو روشنه,همون جا که دلتنگیائو خستگیاتو خندهاتو یکی منتظره...همون جا که یه راست دربست میگیری آدرس میدی اون جا خونه ست...خونه اون آدمی که دلتنگیاش خستگیاش خندهاش رو هرکدوم توی یه خیابون توی یه کوچه...جا گذاشته کجاست؟

از: خود

بغض می کنی یه وقتایی,توو خیابون,وسط یه عالمه آدم..وسط آهسته راه رفتن آدما..که اگه زمستون بود به بهانه سرما دستاتو می کردی توو جیبات..سرتو مینداختی پایین ُکج میکردی توی شالت..تند تند راه میرفتی..که اگه زمستون باشه کسی کلنجار رفتن ِتو با بغضتُ نمی بینه.

از: خود

دَم می کشد,نبودنت,در اعترافِ تلخ ِقهوه

از: خود

از واژه هام میگذرم,برات یه سکوت بی وقفه میشم,فقط چِشم میشم.یه لال مادرزاد.فقط...فقط همون راهی باشم که می خوای ازش بگذری؟

از: خود

من راه رفتن رو زمین نرم,که چمن باشه و البته چمن ِ ش خیس رو عاشقم.علف بودن خیلی احساس خوبیه.یه علفِ خیس!

از: خود

بُغضت را در من بشکن.که شانه اش کنم در چین و شکن موهایم. پنهانش کنم در چین های پیراهنم.

در بندبندِ انگشتانم.اصلن دانه دانه می بافمشان میان موهایم..

تنها آدمایی که باهاشون به مقصد رسیدم,راننده تاکسیا بودن.

از: خود

دلم گاهی تنگ می شود,دلم گاهی خیلی زیاد تنگ می شود,آنقدر که دیگر خودم هم در آن,جا نمی شوم.

از: خود

امروز صبح

دلم را به جاروی رفتگری سپردم

آخر او خوب می دانست از کجای ِ دلم شروع کند

اما نه من,نه او نمی دانست آخرین پاییز کدام است!

ای وای اگر صیاد من,غافل شود از یاد من

آدامس ِ در دهانم را پشت ِسر ِهم باد می کنم و هربار باد می شود تصویرت در ذهنم و هربار چشم هایت درشت تر و خیره تر به من,روی حباب های باد شده کش می آید و بعد وقتی لبخند می زنی حباب ها شروع می کنند به ترکیدن و بعد خنده هایت مثل ِ بمب می ترکند در سَرَم, سرم از صدای ِ خنده هایت باد کرده و سر ِمن می ترکد مثل ِیک آدامس ِباد شده در دهان ِزمین و بعد زمین پُر می شود از صدایِ خنده هایت...

کشفِ سرزمین ِ دستان ِ تو,آغاز ِ کوچ ِ پرنده بود,سرزمینَ ت را گم نکرده ام,فقط مدتی ست,
پرندگانم می میرند در صدایم!

ای کاش آسمان بودم,حتی اگر تنها یک پرنده در من پر می زد./علیرضا راهب

وقتی می آیی

شعر می شوم

و وقتی می روی

شاعر

من هیچگاه خودم نبوده ام

تنها واژه ای بودم

که شاعرش عوض می شود!