بعد از اجرای نمایش خانه روشنی به دعوت حامد رحیمی نصر هنرمند و مهمتر از آن انسان دوست داشتنی به تماشای این نمایش در سالن 2 عمارت ارغوان نشستم.
اوایل نمایش هی به خودم می گفتم چرا یه جوری همه چیز بعضی موقع ها یه لبخندی سراغم می اومد اما نمی دونستم دوست دارم ادامه بدم و همراه باشم با نمایش یا نه و این دو به شکی همراهم بود تا اینکه نمایش به نیمه رسید و حضور چند کارکتر پشت هم امانم را برید و آنچنان لحظات کمدی عجیبی را بر صحنه شاهد بودم که نمی تونستم جلوی خنده ام رو بگیرم و بلند بلند فریاد می زدم از این همه شور و هیجان و خلاقیت در اجرای کارکتر (بسیار لذت بردم)

تکلیف این نمایش با خودش روشن است.
یک کمدی (می توان گفت فارس) که اینطور بگم شاید بتوانم احساسم را بعد از تماشای اثر گفته باشم ؛
انگار که یک ماده مخدری مصرف کرده باشی و ناخودآگاه می خندی و این خنده توقف ناپذیر بود برای من.
هنوز که هنوز در مکالمات روزمره ام با آقای رحیمی نصر یاد کارکتر های این نمایش می کنیم . ناخودآگاه می خندیم...
دمتون گرم خدا قوت به این گروه جوان و دوست داشتنی