"کابوس های تکرارشونده یک فرهنگ". شاید بهتر بود نامش این باشد. صور اسرافیل هایی که هنوز زنده اند. مستبدانی که هنوز حکم می رانند و روشنفکرانی که هنوز هم دلسوزانه سعی در درمان بیماری فرهنگی ملتی خواب زده دارند.
جایی از نمیشنامه، دهخدا خطاب به دانشجوی سابقش که اکنون سرهنگ شده می گوید: ...اگر حالا برای خودت کسی شدی و صدات به جایی می رسه، به اون گردنه گیرا بگو فکر به حال حشر و نشر این فرهنگ بکنن. پیش از اونکه موریانه باقیمونده هستی این مردم رو بجوه. و اگر جرآت نداری، ننگ بر من که نتونستم بهت شرافت و آزادگی یاد بدم!
با اینکه گاهی اوقات بیان نمایشنامه حالت کتابی به خود می گیرد اما پر است از دیالوگ ها و صحنه های تاثیر گذار. بازی ها روان اند و اجرای زنده موسیقی و آواز، لطف این نمایش را دوچندان می‌کند. تماشای این تئاتر را توصیه می کنم.
با تشکر از عوامل و بازیگران

نمایش "هیچکس جیمی نمیشه" تئاتری سرگرم کننده اما با موضوعی نسبتا سطحی و بدون عمق بود. البته بیان این تفکر که "بهترین دوستان ما، آنهایی هستند که اصلا حرف نمی زنند" جالب لود. در کل خوب بود

مردگان بی کفن و دفن، بسیار زیبا بود. فیلمنامه ای درخشان با بازی یکدست و زیبای بازیگران علی الخصوص بازی خیره کننده آقای مسعود نیا که عرق بر پیشانی تماشاچی نشاند و اشک بر چشمانش. انگار سارتر فقید، سال ۱۴۰۰ را در ایران زندگی کرده و به تازگی این نمایشنامه را تکمیل کرده باشد و به دست خانم ملک مطیعی رسانده باشد. علیرغم غم عظیمی که از درک این نمایش بر دلم نشست اما تماشای آن با این کیفیت تجربه ای بسیار دلپذیر بود