پدر: کاش جور دیگه‌ای زاده می‌شدم.
مینا: مثلاً چه شکلی؟
پدر: مثل یک انسان معمولی
مینا: فکر می‌کنی اینجوری سهم بیشتری از زندگی نصیبت می‌شد؟
پدر: دست‌کم عدالت بیش‌تر برقرار بود.
دیشب این نمایش جذاب رو دیدم. داستان افسانه‌ای (داستان قدیمی ماه و پلنگ) و تا حدی ماورایی محسوب می‌شد (بخش‌های مربوط به الهه ماه و کاراکتری که مینا در خواب می‌دید). به نظرم برای مخاطب نوجوان بیشتر تأثیرگذار بود. البته پشت این کار و بیش‌تر نمایش‌هایی که امسال دیدم؛ حرف‌های بزرگ و مهمی زده شده بود که واقعاً ارزشمنده و حتماً مخاطب، این استعارات و ارتباطش با مسائل روز رو متوجه میشه. اشاره به خرافه‌پرستی، بی‌تفاوتی مردم و مدیریت شدن افکار که با اکت مشابه آدم آهنی، کاملاً منتقل می‌شد. پیامی هم در ارتباط با حفاظت از محیط زیست و حیوانات وجود داشت که ارزشمند بود. در مورد بازی‌ها، آقای شرفی و خانم باقری که همیشه حرفه‌ای بودن و هستن و اینجا هم بازی خیلی خوبی ارائه کرده بودند. بقیه‌ی بازیگران کم‌تجربه‌تر بودند ولی اگر کَست کار طوری نبود که ... دیدن ادامه ›› با بازیگران حرفه‌ای‌تر مقایسه بشن؛ می‌شد گفت بازی‌های خیلی خوبی ارائه کردند. و وای از صدای آسمانی خانم خدری. اولین کاری بود که از ایشون می‌دیدم. سهم زیادی از جذابیت کار، مربوط به بخش موزیکال و اجراهای ایشان بود.
یک نکته‌ی بسیار مهم و ارزشمند در خصوص این کار، اجرای به موقع و مدت زمان مطابق با بلیط بود. من امسال واقعاً بابت تأخیرها و تفاوت مدت زمان اجرا، با مدت زمان اعلام‌شده اذیت شدم و با توجه به شلوغی پایان سال، نگران بودم ولی همه چیز سر وقت و دقیق بود. بابت این مورد ممنونم.
طراحی لباس و دکور جذاب بود ولی بیش‌تر گریم‌های سنگین، جذابیت بصری کار را تأمین کرده بود.
در انتها اشاره کنم که دیالوگی که نوشته شد؛ مشابه چیزی که اجرا شد بود و متأسفانه همین‌قدر در ذهنم مونده بود. خسته نباشید به همه‌ی عوامل خوب «سیاه خال».

بازی‌های درجه یک. من فرزاد حسنی رو همیشه در قامت بازیگر و صدالبته ترانه‌سرا خیلی دوست داشتم و دارم. بازی خوب دیشب ایشون و آقای پورکریمی واقعاً متحیرم کرد. نمایش خیلی جذاب بود و در مقایسه با نمایش‌های کمدی که دیده بودم؛ کاملاً چند سر و گردن بالاتر بود. پشت شوخی‌های بیشتر جنسی، که ظاهر کار و شکل داده بود؛ من در هر جمله، یه نقد اجتماعی، سیاسی و حتی تاریخی قوی دیدم. همین سهل ممتنع بودن متن بسیار جذاب بود. به نظرم حتی ارزش چند بار دیدن داره چون شوخی‌ها و سرعت اجرا به قدری زیاد بود که حتماً مخاطب یه سری موارد و از دست میده. قدرت بازیگری این‌جا بود که خودش و نشون می‌داد. اجرای سریع و بدون تپق و بده بستان‌هایی که نه تنها در مکالمه دو بازیگر شکل می‌گرفت؛ بلکه ارتباطی که به صورت بداهه بین آقای حسنی و مهمان‌ها و تماشاگران شکل می‌گرفت؛ خیلی جالب بود. این مورد خیلی هوشمندی لازم داره. ضمن این که میزان تحرک خیلی زیاد بود و واقعاً قدرت بازیگری رو اینجا هم به رخ کشیدن. پایان‌بندی کار عمیق و دوست‌داشتنی بود و احساسات و به اندازه و خیلی واقعی درگیر می‌کرد. خیلی خوب بود که اغراق نشده بود. عوامل خوب کمدی گمنام، خسته نباشید و در انتها هم نکاتی که دوست نداشتم:

1- نوفل لوشاتو واقعاً سالن کوچیک و کم کیفیتیه. صندلی‌ها خشک هستن و واقعاً حیف که به تماشاخانه‌های کوچک‌تر رسیدگی نمیشه. اما حال و هوا و فضای این تماشاخانه رو خیلی دوست دارم. راهکار شاید کم کردن ظرفیت و تعویض صندلی‌ها و نوع چینش باشه.
2- زمان نمایش 1 ساعت اعلام شده بود که با توجه به تأخیر شروع نمایش و این که حدود 1 ساعت 15 دقیقه الی 1 ساعت و نیم، مدت زمان نمایش بود؛ تا ساعت ... دیدن ادامه ›› یازده در سالن بودیم. با توجه به این که زمان اجرای نمایش هم به نسبت سایر نمایش‌ها دیرتر هست؛ تأخیر و طولانی‌تر بودن نمایش، برای من به عنوان خانم اذیت‌کننده بود. حالا شاید برای بقیه این موضوع مشکل به حساب نیاد ولی به نظرم خوبه که برنامه روی زمان‌بندی اعلام‌شده اجرا بشه.
3- محتوای نمایش برای کودکان مناسب نیست. حتی اعلام هم شده بود ولی باز دیدم که خانواده‌هایی بچه‌ها رو آورده بودن! چرا؟ هم محتوا برای بچه‌ها قابل درک نیست و هم مناسب سنشون نیست.

مکبث: کشیش و خبر کن.
خدمتکار: کشیشی در این شهر وجود نداره!
مکبث: مگه مردم این شهر گناه نمی‌کنن؟
خدمتکار: مردم از صبح تا شب دارن کار می‌کنن. دیگه زمانی برای گناه کردن ندارن.

به شدت جذب دیالوگ‌ها و صدالبته بازی‌ها شدم. قسمت‌هایی که یک صحنه در قالب فلش بک، چندین بار تکرار می‌شد؛ به قدری دقیق بود و انقدر سریع و با فاصله‌های میلی‌متری همه سر جای خودشون قرار می‌گرفتن و بازی رو ادامه می‌دادن که واقعاً عقب رفتن یک فیلم ضبط‌شده برای مخاطب تداعی می‌شد. بازی خانمی که در قالب راوی، شیطان و خدمتکار بودند؛ بی‌نظیر بود. صدا و بیان ایشون به‌قدری تأثیرگذار بود که در زمان حضورشون یا دیالوگ گفتنشون، من نمی‌تونستم توجهم و روی سایر بخش‌های صحنه ببرم. حتماً که از افراد شاخص این حوزه هستند و آگاهی من کم بوده که ایشون و تا حالا ندیدم یا حداقل نشناختم. چون این پختگی نمی‌تونه با تجربه کم حاصل بشه. بازیگری که نقش اسب و بعد پسر دوست مکبث و ایفا می‌کردن؛ واقعاً واقعاً و واقعاً تحسین‌برانگیز هستن. حجم تنش جسمی و بعد از اون همه ... دیدن ادامه ›› تکاپو، دیالوگ گفتن و ... واقعاً کار ساده‌ای نیست. در نهایت می‌خوام بگم که تمامی حرف‌ها و استعارات به جان و دل مخاطب نشست و شنیده شد. خسته نباشید به اعضای این تیم قوی و در پایان، یک انتقاد!
در این سالن، ردیف اول هیچ فاصله‌ای با صحنه نداره. وقتی شما در قالب ظرفیت اضافه، افراد و جلوی پای ما مستقر می‌کنید؛ کوچکترین تحرکی برای ما ممکن نیست و از طرفی فضای حرکت بازیگران هم محدود میشه. دلیل تحمل کردن این وضعیت روی صندلی‌های غیراستاندارد این سالن از ایرانشهر، فقط تمایل به لذت بردن همه‌ی علاقمندان از اجرای پایانی بود. لطفاً اگر احتمال می‌دید که ظرفیت اضافی تخصیص بدید؛ چون با توجه به عبور بازیگران از راهروهای کنار ردیف‌ها، امکان استقرار مخاطبان در این دو بخش وجود نداره؛ از ردیف‌های وسط استفاده کنید.

چشمات و ببند. اگر تونستی ده دقیقه به هیچ چیز فکر نکنی؛ تو آزاد و رها هستی وگرنه، تو هم توی انفرادی شخصی خودت زندگی می‌کنی. و چند دقیقه تاریکی و مواجهه ما با خودمون و این انفرادی! بی‌نظیر بود. مدام فکر می‌کردم که کاش هوش و درکی که علی و علی‌ها ازش بهره می‌برن؛ انقدر با رنج همراه نبود.
از دیدن تئاتر خیلی لذت بردم چون سال‌هاست از پرفورمنس‌های مختلف و قلم سجاد افشاریان لذت می‌برم. تنها ایرادی که دیدم؛ نامفهوم بودن بعضی از دیالوگ‌ها و مونولوگ‌ها بود. من ردیف اول بودم و حس می‌کنم این مسئله برای افرادی که ردیف‌های انتهایی یا توی بالکن نشسته بودن؛ تشدید می‌شد. البته که یکی از ویژگی‌ها و لازمه‌های کاراکتر علی، همین منقطع و بالا و پایین بیان کردن متن بود. مثلاً در حال مستی، در حال شکنجه و ...
نمی‌دونم این مسئله رو چطور میشه حل کرد ولی به نظرم متن، لحظه‌های غمگین، شوخی‌ها و خلاصه همه چیز انقدر بکر و درجه یک بود که آدم دلش نمی‌خواست حتی یک قسمتش و هم از دست بده.
اما این و هم بگم. در پایان اون چند دقیقه تاریکی و تجربه‌ی انفرادی، به مرور، آدما گوشی‌هاشون و روشن کردن و با هم حرف زدن. نتونستن تحمل کنن! ما همه انفرادی شخصی خودمون و داریم. حتی من که داشتم به این فکر می‌کردم که آدما چقدر می‌تونن این انفرادی رو تحمل کنن.

اگر این نمایش و در سالن تئاتر می‌دیدم؛ چقدر ایستاده شما رو تشویق می‌کردم! فوق‌العاده بودید. استفاده به‌جا از تکه‌های فیلم‌های قدرتمند تاریخ سینما. بازی‌های قوی، تیپ‌سازی مناسب، کشش داستان و اشاره عالی به تمام اقشاری که زندگی و سرنوشتشان به این پرده جادویی وصل شده و سر این عاشقی، بهای سنگینی دادند. خسته نباشید.

تا چند دقیقه‌ی پایانی، مخاطب مطمئن بود که حتی آخر ماجرا رو هم حدس زده ولی فریب خورده بود! جذاب بود. متین ستوده رو بسیار دوست دارم و بازی خیلی خوبی داشتند. نکته‌ی مهم این بود که دیدگاه آدم‌ها نسبت به یک مسئله‌ی واحد، نسبت به نفع و ضررشون در اون مسئله، می‌تونه به سرعت تغییر پیدا کنه. همسر اول مرد، تا زمانی که تصور می‌کرد زندگی خودش خراب شده؛ دیدگاهش نسبت به خیانت، کاملاً متفاوت بود و حقیقتاً این دورویی‌ها، رویکرد متداولیه که شخصاً در جامعه زیاد دیدم و زیاد هم شوکه شدم.

خیلی شیرین بود. با وجود دیالوگ‌محور بودن، مکالمه بین دو کاراکتر جذابیت داشت و خسته‌کننده نبود. کوتاهی نمایش و خط داستان ساده، به عامل سومی نیاز داشت که مخاطب و جذب کنه و بازی‌های خوب (آقای آقاخانی که به‌ویژه در مدیوم تئاتر اثبات‌شده هستند و خانم قلی‌خانی هم بسیار خوب بودند) و نمایش‌نامه جذاب این کار رو به خوبی انجام داده بودند.

بازی‌ها بی‌نظیر بود و داستان پر از تعلیق‌ها و غافلگیری‌های متعدد برای مخاطب. به لحاظ سوژه و درون‌مایه، سبک جدیدی بود. نمی‌دانستی مخاطب یک درام عاشقانه‌ای یا یک کمدی! گاهی سالن به قدری ساکت بود که فقط صدای نفس کشیدن جز صدای بازیگران می‌آمد و با غافلگیری‌ها، سالن پر از شور و ابراز احساسات مخاطبان می‌شد که خیلی جذاب بود. در واقع بازیگران، علاوه بر یک‌دیگر، مخاطبان را نیز بارها فریب دادند. اول با تغییر تن صدای خانم ناصر خیلی ارتباط برقرار نکردم ولی در ادامه متوجه شدم که برای شکل‌گیری کاراکتر لازم بوده است.
داستان نمایش بسیار ساده بود! اما قرار هم نبود داستان اصلی ما را تحت تأثیر قرار دهد! داستان سر به رخ کشیدن هنر بازیگری بود. چیزی که این مجموعه را تکمیل می‌کرد یک پایان‌بندی مناسب بود که این اتفاق هم افتاد! حس میکنم این کشمکش تا بی‌نهایت ادامه داشت. یکی از نکات مثبت، نوازنده‌ای بود که در ابتدا نوع پوشش و نوعی بی‌خیالی در رفتارش، برای مخاطب سؤال برانگیز بود ولی در ادامه، خیلی شیرین و در قالب بازیگر به کار اضافه شد و تعاملی هم با بازیگران داشت. آواز انتهایی با وجود بی‌ارتباط بودن به جو پایانی نمایش، انصافاً گوش‌نواز بود.
یک نکته‌ی جالب دیگر، حضور بازیگران روی صحنه و پیش از شروع نمایش بود که اتفاق متداولی نیست. هنوز هم نمی‌دانم اتفاقی بود یا هدف خاصی پشت این کار بود. هر چه که بود؛ جالب بود. همینطور، جمع کردن دکور بلافاصله بعد از اتمام نمایش عجیب بود.
تنها نکته‌ی منفی، اشتباه در دیالوگ (طوری بود که مخاطب متوجه آن شود) و یکی دو تا تپق کوچک بود که با توجه به مونولوگ‌های طولانی و سنگین، قابل چشم‌پوشی بود.
در نهایت خسته نباشید به این تیم خوب و به‌ویژه آقای شرفی برای این اثر هیجان‌انگیز.

بازی‌ها و نمایش‌نامه درجه یک بود. خنده و گریه مخاطب رو به خوبی دریافت کرد. بازی همه‌ی گروه خوب بود. این مورد قابل ذکره که به جز آقای حصاری، آقای احمدی، خانم شه‌پرست و آقای مهرگان، بقیه‌ی دوستان روی شیوایی بیان یه مقدار مشکل داشتند و تا حدی هم میشه بهشون حق داد به نسبت شب اول اجرا بودن. بعضی از جملات که دوستان هم توی نظرات اشاره کردن؛ واقعاً عمیق بودن. در خصوص حضور طرفداران آقای حصاری، راستش یاد نوجوانی خودم افتادم. صدا اطراف من بیشتر از بچه‌ها مربوط به یکی از مادرها بود که واقعاً بلند واکنش نشون می‌دادند و اصلاً این برای بازیگر خوب نیست و می‌تونه تمرکز و به هم بزنه. حالا اصلاً کاری به آرامش تماشاچی هم نداشته باشیم. اما بیاید این‌طور در نظر بگیریم که آقای حصاری یه سفیر فرهنگی بسیار خوب برای این نسل محسوب میشه. چون نوجوان لذت و حس خوب تئاتر و درک می‌کنه و مخاطب جدی شکل می‌گیره. در خصوص صدا و هیجانشون هم میشه با یه درخواست قبل از شروع اجرا و در نهایت هم با یک مقدار گذشت تماشاچی‌های دیگه این مشکل و حل کرد.
خسته نباشید به عوامل تئاتر جریان و به امید درخشش.