درباره ی فیلمِ خوبِ مطرب
«بغضِ قناری‌ها»
اگر قصد دارید این فیلم را برای دیدن انتخاب کنید ، فاکتورِ خنده ی صِرف را حذف و سپس به تماشایِ آن بنشینید.
مطرب ، حنجره ی زخمیِ قادری‌ها و یساری‌هایِ تاریخِ موسیقیِ سرزمینِ ماست.
مطرب ، سرشار از حسرت‌ها و افسوس هایی ست که چشمانِ هر عاشقِ موسیقی و فرهنگ و هنر را خیس می‌کند.
مطرب ، داستانِ صبرِ ایوب وارِ موزیسین هایی ست که برایِ رسیدن به رویاهایِ به حَقِشان ، رنج‌هایِ فراوانی متحمل می‌شوند ، هر چند که باز هم تحققِ آرزوهایشان در خانه میسر نمی‌شود و در جایی دور از وطن ، هنرِ خود را به معرضِ نمایش می‌گذارند.
مطرب را بدونِ در نظر گرفتنِ نقدهایِ گهگاه غیرمنصفانه‌ای که از دیرباز تاکنون درباره ی چیپ و بی کلاس بودنِ خواننده‌هایِ کوچه بازاری و موسیقیِ شیش و هشت مطرح شده است ببینید.
«شهروز الستی - ۹۸/۰۸/۲۰»

نگاهی به فیلمِ سرخپوست :
« سلام سینما »
اثرِ دومِ نیما جاویدی یک شاهکارِ سینماییِ به تمامِ معناست. بعد از فیلمِ اولِ این کارگردان یعنی ملبورن که رنگ و بویِ سینمایِ اصغر فرهادی را داشت ، اینبار قضیه کاملا" متفاوت است. یک فیلمنامه‌ی بسیار جذاب و منسجم با داستانی نو و بدیع که تماشاگر را با خود همراه می‌کند. دیالوگ‌هایِ درست و محکم و نیز شخصیت پردازی‌هایِ متناسب با قصه ، بیننده را با تجربه‌ای تازه روبرو می‌نماید. سناریو دارایِ پیرنگ و ساختاری قوی ست که برایِ علاقمندانِ جدیِ هنرِ هفتم ، تداعی کننده‌ی سینمایِ کلاسیک است. ویژگیِ کم نظیرِ دیگری که باید به آن اشاره کرد ، قرار دادنِ مخاطب بر سرِ دو راهیِ جانبداری از کاراکترِ سرگرد نعمت جاهد به عنوانِ رئیسِ زندان و احمد سرخپوست به عنوانِ زندانیِ فراری و پاسکاریِ حسِ همزاد پنداری و جابجاییِ مداومِ آن در تماشاگر است. به دلیلِ آنکه سازنده ی این اثر ، خود نیز فیلمنامه را به رشته‌ی تحریر درآورده ، استانداردهایِ بالایِ کارگردانی و تسلطِ بسیارِ وی در ساخت و پرداختِ این فیلم را به وضوح می‌توان دید. فیلمبرداریِ چشم نواز و تکنیکیِ سرخپوست ، در کنارِ طراحیِ صحنه و لباس ، گریم ، موسیقیِ متن و تدوین ، چنان بهم پیوسته و هماهنگ از آب درآمده‌اند که بیننده را مسحورِ زیبایی‌هایِ خویش می‌کنند. سرخپوست یک نوید محمدزاده ی جدید و متفاوت از رُل‌هایِ قبلی‌اش دارد که استادانه از پسِ ایفایِ نقش برآمده است. با تماشایِ سرخپوست باز هم می‌شود به سینما امیدوار شد و یکبارِ دیگر به جادویِ پرده ی نقره ای ایمان آورد. سینمایِ ایران زنده است تا وقتی که آثارِ ارزشمندی همچون سرخپوست ساخته و عرضه شوند.
« شهروز الستی »

نگاهی به فیلمِ تگزاس ۲
« پخته تر و شریف تر »
قسمتِ دومِ این فیلمِ کمدی ، در مقایسه با قسمتِ اولِ آن ، بهتر از آب درآمده است. شوخی‌ها ، چه از جنبه‌ی کلامی و چه طنزِ موقعیت ، تمیزتر و خنده‌دارتر هستند که این موضوع نشان دهنده‌ی قوام و استحکامِ بیشترِ فیلمنامه‌ی قسمتِ دوم است. سیرِ صعودیِ کارگردانی در قیاس با قسمتِ قبلیِ اثر کاملا" مشهود است. حضورِ جذاب و دلنشینِ مهدی هاشمی و ژاله صامتی نقطه ی قوتِ فیلم نسبت به قسمتِ اول محسوب می‌شود. با بازیِ خوبی که پژمان جمشیدی در تگزاس ۲ ارائه داده است ، حالا دیگر باید او را در زمره ی مهم‌ترین بازیگرانِ سینمایِ ایران به‌خصوص در ژانرِ کمدی به‌شمار آورد.
« شهروز الستی - ۹۸/۰۲/۱۴ »