خسته نباشید به همه عوامل که لحظات خوشایندی رو برای مخاطبین خلق کردند، به نظر سیستم صوتی دچار اشکال بود و محتوای آوازها به وضوح و شارپ شنیده نمیشد، بازی ها میتونست قوی تر باشه، برخی از اجرا کننده ها مشخص بود که بازیگر نیستند و بیشتر بخاطر تجربه خوانندگی که داشتند ازشون در این نمایش دعوت شده، به عنوان مثال ایفاگر نقش کیخسرو، وجود راوی(سحر یافتیان) به نظر ضرورتی نداشت! راوی اصولن باید صدای مناسب و بیان تربیت شده ای داشته باشه، ضمن اینکه لباس ایشون هم با فضای اثر همخونی نداشت، یکی از مهمترین نقاط قوت این کار، با توجه به ژانر موزیکال اثر، موسیقی و اجرای رقصها بود. در کل نمایش قابل دیدنی هست و من پیشنهاد میکنم.

تئاتر به مفهوم واقعی کلمه! نمایش زیبایی بود که در یادها میمونه، بسیار لذت بردم، فضاهای وهم آلود و سورئال، خط داستانی گیرا که از طریق بازی در بازی جذابیتش دوچندان می شد، میزانسن های خلاقانه، طراحی صحنه خاص و موسیقی ای که به فضاسازی کمک می کرد، در کنار بازیهای تقریبن یکدست، یک اثر نمایشی خاطره انگیز رو شکل داده، به نظرم اجرای بازیگر نقش زندانبان میتونست خیلی بهتر از اینها باشه، درود به مرتضی اسماعیل کاشی و همراهانش.

یک نمایش معمولی از یک گروه معمولی!
تحت تاثیر کامنت ها، این نمایش رو برای تماشا انتخاب کرده بودم، اما متوجه شدم که سلیقه اکثر مخاطبین برای طنز نامیدن یک اثر و خندیدن بهش چقدر تنزل پیدا کرده....
جای بسی تاسف، که مسئول گروه در پایان نمایش، نام ۴ تا آدم بی ربط رو خوند تا دیگران بی دلیل تشویقشون کنن اما در کمال حیرت، نام «امیر پارسی« رو که سالها در تلویزیون این مملکت کار طنز انجام داده و در رادیو همچنان برنامه داره، نمیدونست!!!! تلخ تر اینکه هیچکدوم از افراد گروه هم ایشون رو به نام نمی‌شناختن! مهمترین موقعیت طنز دیشب اگرچه به شدت تلخ به نظرم همین اتفاق بود! که یک گروه که داعیه و ادعای کار طنز داره اما در مواجهه با یک پیشکسوت این عرصه، درگیر لکنت و فراموشیه!!! افسوس...

نمایش بر مبنای ایده جذابی شکل گرفته و فضاهای سورئال جالبی رو بر اساس یک متن‌ قوی‌ شاهد هستیم، خسته نباشید میگم به تمام عوامل، ضمن احترام برای تلاش جناب فلاح گرامی، به شخصه ترجیح میدادم بازیگری نقش دهخدا رو ایفا میکرد که از نظر سن واقعی، به سن نقش نزدیکتر می بود، تصور ایفای نقش دهخدا توسط اساتیدی مثل سعید پورصمیمی یا اکبر زنجانپور بسیار حیرت انگیزه، و به نظرم این اثر رو تا حد شاهکار ارتقا میداد.

درودها بر عالیجناب سعید پورصمیمی، چقدر دیدن بازی ایشون روی صحنه مغتنم و تجربه لذت بخشیه، یاد نمایش «دایره گچی قفقازی» و بازی بینظیرشون در نقش «قاضی آزداک» بخیر...
با آرزوی سلامتی و دلخوشی برای این استاد نازنین🌹

برای من که تماشای این نمایش را، بر مبنای حضور مرتضی عقیلی انتخاب کرده بودم، حضور ایشان و این نمایش هر دو نا امید کننده بود. به نظرم حضور او وصله ای ناجور در یک تئاتر پست مدرن(؟!) و تنها با هدف استفاده ابزاری از نام وی و جدب مخاطب بود، چرا که فضای این اثر نه با پرسونای گذشته ایشان در فیلمهایش و خاطره مخاطب از او، تطابق داشت نه اینکه بخشهای حضور او اگر حذف میشد به کلیت این اثر آسیبی میزد! فقط در یک پارت از روایت او که مربوط به تلفن بود می شد خط ربط مبهمی با بخش دیگری از نمایش پیدا کرد. البته یک ذهن تحلیلگر و ریزبین شاید بتواند خط ربطهای بیشتری بیابد! و روایت اول او از زندگیش و جابجایی آدمها از بد حادثه را به بحشهای دیگری از نمایش نیز ارتباط دهد. مسئله دیگر اینکه چرا برای او اکت و میزانسی طراحی نشده بود؟! گویی دکمه ضبط صوت پلی شده و مونولوگهای یکنواختی شنیده می شد. این را میدانم که شیوه روایت یک تئاتر پست مدرن، غیرخطی ست و بدون هیچ توضیح و منطقی، از موضوعی به موضوعی دیگر می پرد و انتظار دارد تماشاگر ارتباط یا بی ارتباطی این موضوعات را تشخیص دهد اما این نمایش بیشتر شبیه هذیانهای یک ذهن آشفته بود، سوال اینجاست که هر بی ربط گویی و تصادفی بودن، هنر پست مدرن است؟ اگر پاسخ مثبت است کدام طیف از تماشاگران در جامعه ایرانی که همچنان درگیر کارکردگرایی و منطق گرایی مدرنیستی ست می تواند با اثر پست مدرن ارتباط برقرار کند؟ به گونه ای که حتا پست مدرنی بودن اثر از زبان یکی از بازیگران شنیده می شود و اینگونه بی ربط بودن اتفاقات برای مخاطب(تازه مخاطبی که پیش زمینه ذهنی در مورد فلسفه پست مدرن دارد) تبیین و توجیه می گردد! به نظرم ایده کلی در صورت پرداخت و اجرای مناسب در قالبی دیگر می توانست حرفهایی برای گفتن داشته باشد. مخصوصن بخشهایی که در مورد علل اتفاقات سیاسی جمهوری.....دومنیکن بود!