برای دیدن نمایش در این روزهای زهرماری بسیار مردد بودم. از یک طرف عذاب وجدان برای رفتن به سالن نمایش و از طرف دیگه احساس نیاز شدید به آن برای نگه داشتن آخرین رمق جان در این شرایط ترس و غم و امید.
بالاخره تصمیم به رفتن شد؛ پنجشنبه ۱۴ مهر ۱۴۰۱. با بغض و تردید راهی شدیم و وقتی وارد سالن شدم و اسامی بچه‌های مظلوم پرکشیده‌ی ایران رو روی صندلی‌های ردیف اول دیدم بغضم شکست و فهمیدم جای غلطی نیومدم.
آقای آقایی و گروه محترمشون با ایده اسامی رو صندلی‌های ردیف اول و تغییرات متن متناسب با این روزهای درد (که البته با رعایت قواعد هنری انجام و در بافت اثر تنیده شده و توی ذوق نمی‌زند) به قدر خود کوشیدند. دم شما گرم. دم شما گرم هم‌دردان و هم‌زنجیرانِ ما.

و اما در باب نمایش:
متن ساده و جمع و جور و روان است اما در برخی اپیزودها به ویژه اپیزود نخست ... دیدن ادامه ›› ابتر است.
طراحی صحنه به جاست و کار خود را به خوبی می‌کند و مخاطب را در فضا قرار می‌دهد.
هرچند معتقدم برای اظهارنظر درباره بازی بازیگران هر اثر نمایشی لازم است حداقل دو بارآن اثر را دید؛ اما آن چه با یک بار دیدن نمایش به ذهن می‌آید:
بازی سالار کریم‌خانی و صفورا خوش‌طینت تحسین برانگیز است. با صدایی ترتیب‌شده، بدن این دو بازیگر در تمام لحظات متناسب با موقعیت و دیالوگ‌هاست. حظ اصلی من از دیدن این نمایش دیدن همین بازی‌ها بود. به ویژه که مدت‌ها بود بازی خوب روی صحنه ندیده بودم.
بازی سایر بازیگران هم قابل قبول است و چند نکته درباره آن‌ها قابل ذکر است: پیمان محسنی در اپیزود معلول تا زمانی که روی تخت نشسته پاهایش هیچ نشانی از معلولیت ندارد و تنها وقتی می‌ایستد پاها معلول می‌شوند. زهرا آقاپور در اولین اپیزود حضورش (زن حامله) ضعیف ظاهر می‌شود که عمدتاً مربوط به انتخاب لحن نامتناسب با شخصیت است اما در اپیزودهای بعدی بازی قابل قبولی ارایه می‌دهد تا در اپیزود پایانی در نقش دختر ترک یک بازی خوب ارایه می‌دهد که با دیالوگ‌های نوشته شده برای شخصیت کار دشواری است. و اما متأسفانه ضعیف‌ترین بازی گروه برای خانم شادی شاه‌علی بود که نه در اپیزود مادر و پسر، «مادر» می‌شد و نه در اپیزود معتاد، «معتاد» می‌شد.

در نهایت همه‌ی این گروه «شریف» خسته نباشید.

1. خرگوش از کوه بالا میرفت که به پایین بیفتد گانگستر اسلحه کشیده و ما سر میز شام هستیم و پدربزرگم چه دردی داشت وقتی که مرد و من چه غمی وقتی به جام جهانی نرفتیم سال 2010...

2. دوستان عزیز به سطور بالا توجه کنید. بنده یک انسان کاملا بی استعداد و بی هنر در نوشتن داستان و نمایشنامه و فیلمنامه هستم. اما میشود خودم رو در پشت سطور خزعبلی مانند بالا پنهان کنم و هیچ بعید نیست که کسی پیدا بشود و معنای فلسفی از اونها برداشت کند. اما حقیقت این هست که این سطور نتیجه بی هنری من هستند نه افکار روشنفکرانه.
3. آثاری از این دست در عرصه هنر ما رو به افزایش هست. باید هوشیار باشیم و به بی هنری و بی فکری باج ندهیم. اینها هنر نیست پوشاندن بی هنری هاست.
4. اسلو از این دست آثار است.

رگ قصه ی بزرگ رادمردی را کوچک میگوید. داستان سه سرباز میهن در مرزبانی آن نمایشنامه ای بلند و با جزییات میطلبد که رگ در آن عاجز است. بر خلاف بسیاری سوژه ها که بی علت کش داده میشوند قصه رگ حقیتا نیازمند زمان و ظرافت بیشتری است. کاری که نمایش از انجام آن عاجز است را راوی به دوش میکشد و این نشان از آگاهی نویسنده و کارگردان نسبت به ناقص بودن روایت نمایش است. پس راوی می آید تا قصه را برای ما بگوید و در خلال آن لحظاتی از فروعات قصه را ببینیم.
کمدی نمایش بیش از آن که نیاز باشد پررنگ شده و حتی گاه تا سقوط به ورطه کمدی آزاد پیش میرود. گو اینکه کارگردان قصد دارد جماعتی کودک بی حوصله را بخنداند و پای نمایشش نگه دارد تا مطلب مهمی را به آنها بگوید.
طراحی صحنه اثر در به تصویر آوردن غربت سه سرباز نمره متوسط میگیرد و البته در جایی که باید، جغرافیا نمیسازد. فانوسها و راه انتهای صحنه چیست؟؟؟؟نمیدانیم. و آراستن بی علت آن هم در این نمایش واقع گرا ضعفی آشکار میشود. ولی ساختمان محقر هنگ مرزی و پل نقطه قوت طراحنی صحنه است.
بازی هیچ یک از بازیگران چشمگیر نیست و به علت پیش گفته درباره کمدی بی اندازه اثر در زمینه قصه غلط از آب درمی آید. در این میان ضعف آشکار بهناز بستان دوست در نقش گلبوته و عزیز (که همچون دیگر کاراکترها گاهی به زبان ترکی صحبت میکند) در کنترل بدن (خصوصا در نقش عزیز) و ناتوانی در ادای لهجه ترکی هنگام سخن گفتن به زبان فارسی و ترکی باعث شده تا قطعا بدترین بازیگر اثر باشد و پس از او رتبه بعدی به علت های مشابه به هلن بهرامی تعلق میگیرد. ولی عرفان ابراهیمی و وحید آقاپور تک لحظه هایی در بازیشان دارند که با به کارگیری صحیح میمیک به سطح متوسط نزدیک ... دیدن ادامه ›› میشوند.
در فقدان یا نقصان سایر اجزای نمایش، این موسیقی است که تا حدی جور درام را می کشد. قطعاتی قدیمی که تنها روزنه اثر برای بیان هنری آن چیزی است که میخواسته بگوید.

اما جستن این سوژه توسط ایوب آقاخانی صرفا از باب آگاهی دادن جای تشکر دارد و صد البته پیداست که یافتن سوژه در اثر نمایشی نه انتهای کار بلکه آغاز آن است. و هفت خوان رستم تازه از چگونه گفتن آن آغاز می شود. امری بدیهی که این روزها به شدت نادیده گرفته می شود.

پستچی، پابلو نرودا نه خیال میسازد نه تصویر. زبانش در بیان قصه شیلی الکن است و در عاشقانه پستچی نیز. همچنان این نکته بسیار مهم مغفول است که نمایش از لحظه شروع برای تماشاگر آغاز میشود. پستچی، پابلو نرودا اما انگار میخواهد دانسته های مشترکش با تماشاگرانش را به سرعت و با ایما و اشاره ای بسیار بسیار خلاصه و ناقص مرور کند. نتیجه میشود این که حرفش فهمیده نمیشود و قصه ش نیز غیرمنسجم می ماند.
نمایش به هیچ عنوان به عمق نمیرود و اجازه همراه شدن با درد شیلی به تماشاگرش نمیدهد چرا به شدت اصرار بر 《ماندن》در ظاهر دارد.
امیرکاوه آهنین جان شخصیتی میسازد که نامش نروداست و تماشاگر باید به اتکای دانش قبلی خود و دیالوگهای نمایش بداند که او کیست. چرا که روی صحنه هیچ چیز که پابلو نرودا 《بسازد》نمیبیند. بازی اشکان خطیبی پر جنب و جوش و پر ادا و اطوار است و قرار است تحرک به صحنه ببخشد اما چه تناسبی با ماریو خیمنز دارد؟؟؟

در پایان این نکته گفتنی است که آماده کردن یک نمایش در مدت زمانی محدود و با رعایت حداقل استانداردها کار هر کسی نیست و کوشک جلالی در این سالها تبحر خوبی در این امر پیدا کرده و کمیت کارهایش در ایران نیز گویای این امر هست. ولی این روش هنرمند و مخاطب جدی را به جای خاصی نمیرساند.

دیدن بازی رضا بهبودی در مترانپاژ را به همه علاقمندان،دانشجویان و شیفتگان بازیگری توصیه میکنم.یک بازی برونگرای فوق العاده که طی نمایش بازیگر با تمام وجود روی صحنه انرژی مصرف میکند و نتیجه ای درخشان را در پی دارد. رضا بهبودی 《پادشاه صحنه》بودن بازیگر را به طور استثنایی معنا میکند.
سرمایه کمیاب بازیگری روی صحنه که در این وانفسای زور زدن برای خنداندن تماشاگر با شوخی های جنسی و دیالوگ کردن جوک های تلگرامی، با حضور درخشانش فقط و فقط و فقط تماشاگر را با بازی خودش میخنداند و نه حتا متن.
جادوگر است رضا بهبودی روی صحنه مترانپاژ.