هنوز بازی بی نهایت زیبای آقای بهنام شرفی در آناکارنینای سال گذشته جلوی چشمامه. بی صبرانه منتظرم

اجرا را سه شب قبل از پایان دیدم. فوق العاده بود.
بعد از مدت ها تئاتری دیدم که در آن داد و فریاد و بد بیراه نبود.
کار خیلی حرف ها برای گفتن داشت.
بازیگرها بسیار خوب بودند. البته از نقش موثر طراحی صحنه حرفه ای نباید غافل شد.

نظر مخاطب عام:
اگر می توانستم همان اوایل نمایش از سالن خارج می شدم.
چرا فکر می کنید باید در تیاتر فقط باید داد زد و عربده کشید؟
لباس های آقایان خیلی بی مضمون و بی ربط بود. لباس های معمولی خیلی بهتر می بود و ملموس تر می شد. اینطوری شخصیت پردازی هم بهتر انجام می شد.
شنل های خانما خیلی احمقانه بود. شخصیت مارتا از اول تا آخر فقط یک جور بازی کرد. اصلا بازی نبود البته. خیلی مونوتن بود‌
موسیقی در راستای نمایش نبود مزاحم نمایش بود.
بعضی از افکت های تصویری و صوتی اضافی بود.. اگر از یه تابلو استفاده کرده بودید یا مثلا شخصیت مرد یک کتاب ورق می زد شاید بهتر بود.
شخصیت مرد دوم هم یک جور بود. خشم یا خوشحالی در چره اش نبود. فقط صداش بالا و پایین می کرد. ) که البته این کارو هم بازیگر نقش مارتا انجام نمی داد)
صادقانه تنها بازی زن دومین زوج را دوست داشتم.