حالا که رفته ای
حالا که بر‌فراز تن سرزمین‌من
بالان آزرده ی خود را گشوده ای
حالا که جان باد به پرهات نشسته
حالا که با شتاب از این شاخه رفته ای
بدرود عشق من
بدرود بی وفا
حالا که در سفیدی این برف لعنتی
با رنگ کهنسالگی ام مشت بر دهان
حالا که با دهان گس غنچه ها شده ام
دست به گریبان
پس زودتر بپر
جانا شتاب کن
حالا که با وداع تلخ تو
جانم الو گرفت
آرام پر نزن٬
یک لحظه دل بکن.

ریچارد شکنر در در نظریه اجرای نمایش را به یک دیاگرام چهار سطحی تجزیه می کند ، که سطح اول آن نمایشنامه ، سطح دوم نسخه اجرایی، سطح سوم تئاتر و سطح چهارم و نهایی اجراست که شامل تئاتر و تماشاگران و ارتباط بین این دو است. تئاتر اپیک (حماسی) و کارهای تحقیقی برتولت برشت حول همین مرز بین سطوح سوم و چهارم و ارتباط بین تماشگران و اثر مطرح شده است. تحقیقاتی که تعزیه ایرانی را هم با همین دیدگاه مورد تجزیه و تحلیل قرار داد.

در نمایش«تعبیر یک رویا» مخاطب با یک تعزیه ،تمرین و حواشی آن –که لزوما فضای تعزیتی ندارند و در زمان هایی بسیار فرحبخش و کمیک می شوند- و قصه زندگی شبیه خوانان و مخاطبان این تعزیه روبرو می شود. شبیه خوان هایی که با دانش از قصه آدم های شان به لباس شمری و امام حسینی در می آیند و در وضعیتی بحرانی و کنش برانگیز در جریان درام قرار می گیرند. این رویارویی و وضعیت زمانی بیشتر مورد توجه قرار می گیرد که تضادهایی بین آدم های قصه و شبیه های شان و همچنین تقابل هایی بین بانیان مجلس تعزیه با شخصیت های شان (به عنوان مثال خان با بازی اتابک نادری در لباس معین البکایی)در نمایشنامه نگاشته می شود. این برخورد مخاطب با تعزیه به عنوان یک برخاست از واقعیت که به نمایشی بودن آن آگاهی دارد،وقتی در بدنه درام جدیدی قرار می گیرد، مواجهه او با قصه و درجه تاویل را یک مرتبه افزایش می دهد که این نقطه نظر در متن در کنار عوامل دیگر اجرایی چون صحنه میدان گونه اش درون تالار قشقایی و ... در کنار هم بسته مناسبی را برای تماشاگر نمایش ایرانی تهیه دیده است.

من کمتر نویسنده ای دیده ام که در یک متن با این حجم و تراکم و این همه روایت ،هنوز منسجم بماند،طنز ویژه ی امضا دار خود را داشته باشد،این قدر مستند باشد و این همه نترسد.نترسد از این که متن فرو بیافتد.ترسی که بدنه درام فارسی را لرزانده است.بد هم لرزانده است.اما از این ترس اینجا خبری نیست.این جا نه از تکرار ملال آور زن و شوهر روشن فکر نما خبری هست،نه از بازخوانی های پیاله مند متون ژنده،نه از طبل های بزرگی که بخواهند ادای یونسکو و هاینر مولر را دربیاورند.این جا که سرزمین سجاد افشاریان است،یک جزیره تازه از آب درآمده است که از همه جزیره های دیگر سرسبزتر است.
شانس خواندن یا دیدن چند نمایشنامه از او ،در مضمونهای مختلف،روش های مختلف و ساختار مختلف تجربه ای زیبا و دوست داشتنی بود که باید بخاطرش از او تشکر کنم.
شاید سالن اصلی ارسباران انتخاب خوبی برای اجرا نباشد.شاید عمق ناچیز سن آن نفس کارگردان را بگیرد و جای حرکت بازیگران را محدود کند.اما میری با انتخاب تقریبا طیف خوبی از بازیگران مستعدش و با برخورد مستمر با نمایشنامه و امکانات آن رویهم رفته کارگردانی به جایی کرده است.
فکر کنم خیلی طرفدار سجاد افشاریان هستم.کار لدت بخشی است.و همیشه امیدوارانه است.