دیشب به تماشای این اجرا نشستم و از کاربلدی یک گروه تازه کار و جوان لذت بردمُ. با توجه به اینکه تقریبا اغلب گروه اولین تجربه کار جدیشون بود اما ناپختگی ای در اجرا به اون صورت حس نمیشد مخصوصا تسلط بازیگران در همچین نمایش دیالوگ محوری، اون هم در شب اول ستودنی بود؛ هر چند کم و کاستی های حس میشد که به نظر در شب های آتی جبران بشه من جمله لحن راوی نریشن ها که کمی ناواضح و مبهم بود و همینطور فید نشدن صدا.
بازیگرا تقریبا همگی اجرای تاثیر گذاری رو داشتن. در کل نمایشنامه ای با محوریت زنانگی و گره های داستانی غیرتکراری با اجرای گروهی جوان هست که لیاقت بیشتر دیده شدن رو دارن.
بهشون خسته نباشید و دست مریزاد میگم و برای کل گروه آرزوی موفقیت میکنم؛ به امید روزی که تئاتر ایران جایگاهی درخور و شایسته به تازه کارهاش بده و کمتر شاهد اشباع تئاتر از کارها و چهره های تکراری باشیم.

خدمت عزیزانی که فکر میکنند این دو نمایش را حتما باید باهم ببینند باید عرض کنم که:
هر کدوم از این نمایش ها به تنهایی معنادار و کامل هستند صرفا دو روایت جدا از هم با زاویه دید های متفاوت اما در یک زمان هست!
در واقع شما حتی میتوانید تنها یکی از این دو نمایش رو ببینید.
ولی اگر بخواهید هر دو رو تماشا کنید، باید بگم که هیچ ترتیبی برای دیدنشون وجود نداره، یعنی اهمیتی نداره که اول کدوم یکی از این دو رو نگاه میکنید، حتی میتونید در روزهای مختلف ببینیدشون و در نهایت متوجه داستان هم بشید.

دیشب به دیدن این نمایش نشستم
سی دقیقه تاخیر و شلوغی سالن شهرزاد به دلیل همزمان شدن تایم اجرا با نمایش صد درصد تا حدودی آزار دهنده بود
سالن و یا دکور میتونست کمی استاندارد تر باشه تا تماشاچی از هر جای سالن دید مناسبی داشته باشه، چون برای دیدن بخش بسیاری از این اجرا باید گردن میکشیدیم تا ببینیم دیالوگ از زبون چه کسی بیرون میاد یا اون پایین داره چه اتفاقی میوفته با اینکه ردیف وسط سالن بودم پیشنهاد میکنم اگر هنوز بلیت هاتون رو نخریدید حتما ردیف های یک تا سه بخرید که مثل من آخر اجرا گردن درد نگیرید.
به نظرم بازی های خوبی داشتن اما نمایشنامه پر از نقطه های خالی بود، دیالوگ های اضافه، داستان های نیمه تمومی که رها می شد، شروع گره های داستانی ای که سر به جایی نمیبرد هم چیزی بود که به شدت اذیتم میکرد ((مخصوصا ارتباط با تماشاچیان که به شدت تو ذوق زد و واقعا هم بهش نیازی نبود))
دو ساعت نمایشی که در آخر حتی نمیشد ازش نتیجه گیری کرد!
شبیه وسط یک کتاب، نه سر داشت نه ته. داستانی رو از وسط برامون تعریف کردن و در وسط ... دیدن ادامه ›› هم رها کردن.
تسلط بازیگران در قسمت هم سرایی ( اگر اشتباه نکنم و اسمش همین باشه ) بسیار قابل تحسین بود که البته چیزی جز این از بازیگران تئاتر انتظار نمیره اما به نظرم در کل کاری بسیار سخت برای بازیگرانش بوده و خب خوب هم ازش بر اومده بودن.
جاهایی بود که من رو به خنده انداخت و جاهایی که اشک ریختم اما مختصر و مفید بخواهم از این نمایش بگم در یک جمله : خودش هم تکلیفش رو نمیدونست.